૧૦
"જોબનીયાને પાઘડીના આંટામાં રાખો
"જોબનીયું કાલ્ય જાતું રે'શે.
"જોબનીયાને ચૂંદડીના છેડામાં રાખો
"જોબનીયું કાલ્ય જાતું રે'શે.
"જોબનીયાને હાથની હથેળીયુંમાં રાખો
"જોબનીયું કાલ્ય જાતું રે'શે.
"જોબનીયાને નેણના ઉલાળામાં રાખો
"જોબનીયું કાલ્ય જાતું રે'શે.
"જોબનીયું આજે આવ્યું ને કાલ્ય જાશે
"જોબનીયું કાલ્ય જાતું રે'શે.
ભાટની વહુઆરૂનો ઠીકરાનો ઘડો મછુંદરીનાં પાણીમાં ભખ ભખ ભખ અવાજ કરે છે, પણ ભરાતો નથી. હાથ થીજી ગયા છે.
ટીંટોડીના તી-તી-સૂર કોઈની હાંસીના અવાજને મળતા આવે છે.
ભાટની વહુવારૂ પાણીમાં પોતાનો પડછાયો જોઇ રહી. પંડિતની પરણેલીએ પોતાના બેઉ હાથ આંગળીના નખથી લઈ કોણી લગી ધીરી ધીરીને નિરખ્યા. વિદ્વાનની વહુએ વહેતાં નીરમાં પોતાનું જોબન ડૂબતું, ભાગતું, તણાતું, ભાંગતું ને વિખરાતું જોયું. વિદ્વતા ને પંડિતાઈ એ જોબનને બચાવી લેવા આવ્યાં નહિ.
આવતો હતો એક જુવાન અસ્વાર. સીમમાંથી ગામ ઢાળો આવતો હતો. રોજ આવતો હતો. રોજ જોતી હતી. રોજેરોજ જ્યાં એ પાણી ભરતી ત્યાં આ ઘોડો ઘેરતો. પણ રોજ એ ઘૂમટો કાઢતી. આજ ન કાઢ્યો.
"ભાભી, લાજ કાઢ્ય, ઝટ લાજ કાઢ્ય." પાસે ઊભેલી નણંદે ભોજાઈને ચેતાવી. "આપણા ગામના ઠાકોર છે."
