દોસ્તી તૂટી
'નાગાજણ, આજ જૂનાગઢમાં તારે ને રા'ને મોટાં રૂસણાં થાશે, મ જા, મ જા.'
નાગાજણનો ઘોડો ઉપડતાંની વારે જ વેગે ચડી ગયો હતો. આજનો ઘોડો નવીન હતો. ન્યાતના ભાઇઓ નાગાજણને માટે દેવાંગી વછેરો લઇ આવ્યા હતા. તે પર તીર માફક છૂટેલા નાગાજણે નાગબાઇનાં વેણ બરોબર સરખાં સાંભળ્યાં નહિ.
જૂનાગઢના રાજમહેલમાં તે વખતે કસુંબા વગર તૂટતાં રા'નાં ગાત્રોને ચંપી કરતો હજામ વાતોએ ચડાવી રહ્યો હતો. રા' કહેતા હતા : 'ખરેખર શું એલા એ નખ બનાવટી નહોતા ?'
'ના બાપુ. બાપુને પગે હાથ છે, ને કહું છું કે કાલે સૂરજના તડકામાં તમે નજરોનજર ઓગળી ગયેલા નખ જોયા તે નાગાજણ ગઢવીનાં ઘરવાળાં ચારણ્ય મીણબાઇના જ હાથપગ હતા. હું જ બાપુને બતાવવા એ ઉતારીને લઇ આવ્યો હતો.'
'ત્યારે તો અપ્સરાને સાચવીને નાગાજણભાઇ જ બેઠા છે એમ ?'
'હા બાપુ. રૂપ અને ગુણ તો એને એકને ઘેરે જ ભગવાને સંઘરેલાં છે.'
રૂપ અને ગુણની વાતો સાંભળતો સાંભળતો રા' ઝોલે ગયો. હજામ ચંપી કરીને બહાર નીકળી ગયો. ને નાગાજણ આવી પહોંચ્યો. એ રા'ના જાગવાની રાહ જોતો કસૂંબાની પ્યાલીઓ તથા અપ્સરાઓની વાતો તૈયાર રાખીને જ બેઠો હતો.
એકાએક રા' ઝબકીને બેઠા થયા. બેબાકળા એણે બૂમ મારી : 'ખબરદાર, ખબરદાર જો લઇ ગયો છો તો ! ખબરદાર નાગાજણ !'
