પૃષ્ઠ:Ra Gangajaliyo.pdf/૫૬

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
પ્રકરણ સાતમું

૪૬

'ઓળખ્યો ઓળખ્યો રે
'માની આંખ્યુંની અણસાર
'બાપની બોલાશે
'વીરને ઓળખ્યો રે.

આવી લોકવિદ્યાનો જાણકર કોઇ પણ અજાણ્યો આદમી, આ બેઉને જોતાંની વાર જ વરતી શકત કે એક છે મા ને બીજો છે દીકરો.

પણ અત્યારે ત્યાં સીમમાં એ છોકરાને ઓળખવા ઇચ્છતું કોઇ માણસ નહોતું. ને હોત તો યે આથમતા સૂરજનાં ઘૂંટાતાં અંધારામાં એ ચાર આંખોના આકાર કોઇ પાંચમી આંખને કળાયા ન હોત.

'હવે હાલશું ને મા?' એ જુવાને કેરડાના થુંબડા આડી બેઠેલી સ્ત્રીને પુછ્યું.

'ઉતાવળો થા મા ભાઇ. હજી પૂરું અંધારૂં પથરાઇ જવા દે.' માએ જવાબ દીધો.

કેરડાના થુંબડામાંથી એક સસલો, આ માનવીના બોલાસ કાને પડતાં જ કાન સંકોડીને ભાગ્યો, ને માએ એ સંચળથી ડરીને કાળું ઓઢણું મોં આડે ખેંચ્યું. 'કોઇક આવતું લાગે છે.'

'ના રે ના, સાંસો હતો. તમે તો આખે કેડે બ્હીતાં જ આવો છો મા. ગરના સાવઝ સામાં તો તમે હુંકાટા કરતાં.'

'સાવઝથી શું બીવાનું છે બેટા? બીક તો માણસની લાગે છે. આબરૂદારનું ઓઢણું ઓઢ્યું છે ને?'

'લ્યો હવે ઊઠો. અસૂર થઇ જાશે.'

' બેય જણાંએ હાથીલાન કેડા ઉપર સંભાળથી હાલવા માંડ્યું.