આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
| વીણાવતી : | આપણે શી રીતે બચ્યાં ? |
| લેખા : | હું તો વહેણમાં થોડું તણાઈને પછી કિનારા તરફ જતાં છોડવાં ને ઝાલીને બહાર નીકળી આવી. તમે તો હોડી આગળ જ ડુબ્યાં તે આમણે તમને બહાર કાઢ્યાં.
[વીણાવતી બેઠી થઈને જગદીપ તરફ જુએ છે અને પછી નીચું જુએ છે.] |
| વીણાવતી : | લેખા ! હાલ તો આપણે અહીંથી જવું જોઈએ. આપણાં લૂગડાં ભીનાં છે. આપણા નોકરો આ આવી પહોંચ્યા.
[નોકરો પ્રવેશ કરે છે.] |
| લેખા : | (નોકરોને) બા માટે પાલખી લઈ આવો.
[નોકરો જાય છે.] |
| લેખા : | (જગદીપને) અમે આપનાં બહુ આભારી છીએ, પણ હવે આપ સિધાવો. આ ભૂમિમાં કોઈ પરાયાએ પેસવું નહિ એવી સખત આજ્ઞા છે. |
| વીણાવતી : | લેખા ! એમ અસભ્ય થવાય ? |
| લેખા : | ત્યારે શું એમને આપણે ત્યાં આવવાનું નિમંત્રણ કરું ? |
| વીણાવતી : | એવી અમારી ઇચ્છા છે એમ મેં તને ક્યારે કહ્યું ? |
| જગદીપ : | આ અકસ્માત બનાવથી આમેન્ કાંઈ અસ્વસ્થતા થઈ નથી, એ સમાચાર મને મળે તો હું ઉપકૃત થાઉં. |
| લેખા : | એ કેવળ અશક્ય છે.
[નોકરો પાલખી લઈ પ્રવેશ કરે છે.] |
| લેખા : | (વીણાવતીને) બા, ચાલો, આ પાલખીમાં બેસો. (જગદીપને) કોટમાં સામું દ્વાર છે તે આપને જવા માટે નોકર ઉઘાડી આપશે. |
[વીણાવતી જગદીપ તરફ દૃષ્ટિ કરતી પાલખીમાં બેસે છે. પછી નોકરો પાલખી ઉપાડી જાય છે. સાથે લેખા જાય છે.]
| જાગદીપ : | (પાલખી પાછળ દૃષ્ટિ કરીને) કેટલી ઝડપથી પાલખી અદૃશ્ય થઈ ગઈ ! પણ, બીજા પાસેથી રત્ન ઝુંટવી |
૧૧૮
રાઈનો પર્વત
