આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
કાંટા કાંકરા રે એને એક અડકે નહિ, પગખાંય,
ચરણે ચાલતી રે જાણે પંખણી ઊડી જાય !
નિરખે નેણથી રે એને દુનિયા નહિ દેખાય,
વચ્છવિજોગણી રે જાણે ધેન ઉમળકે ધાય.
મનહર મોઢડાં રે જોતાં હૈયું ઉચરે 'હાશ';
અડતાં અંગને રે ઉપજે અણમૂલો ઉલ્લાસ;
ઉર આલિંગને રે લેતી દેહભવની લહાણ,
ચારુ ચુંબને રે મળતી મોક્ષ તણી કૈં માણ્ય.
એ છબી આગળે રે ઝાંખા કોટિક શશિયર સૂર,
એ સુરભિ કને રે ફીકી ફુલડાંની કૈં કે ફોર;
એ રસ આગળે રે ઓછો રાસતણો રસરંગ,
એ પળ આગળે રે સૂકા ભવના ભવ્ય પ્રસંગ.
બાપુ (એાધા ! નંદનો છોરો તે નમેરો થયો જો, અથવા મહા કોપ થયો તે કળિકાળમાં જો–એ ઢાળ)
સખિ ! મીઠો આષાઢ કેરો મેહુલે જો, આભ ઘેરી ઉભેલ દીસે એકલો જો. સખી !
એના ઘટમાં અનેક ગાન ગાજતાં જો, માંહિ રસના તરંગ રૂડા રાચતાં જો. સખી !
