પૃષ્ઠ:Rasataragini.pdf/૭૮

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
૭૭


કૈંક તરે, વળી કૈક તરેલાં,
દેવને દેશ વસેલાં રે, ભવસાગર૦

ભારભર્યાં બહુ ડૂબતાં દીઠાં,
જે મનમાં નહિ મીઠાં રે, ભવસાગર૦

ચલો સખિ ! એમાં સંગ ઉતરીએ,
તીરને પામવા તરીએ રે; ભવસાગર૦

હેત તણી રચીએ રૂડી હોડી,
જાવ તરી દોડી-દોડી રે; ભવસાગર૦


અમાસ

(લાવો હરિ ! મારો હારલો, પહેરી મંદિર જાશું– એ ઢાળ.)

સૂની દિશા સખી શામળી, સૂના આભ ઊંચેરા,
સૂને ઉરે રજની રડે મુખ ઘુંઘટ ઘેરા;
પ્રીતમજી પરદેશમાં એને હોય શાં હસવાં ?
વેળા ભૂંડી વિરહે ભરી તોય વેઠીને વસવાં.

કાળની કાળ૫ કાળજે, ઓઢી કામળી કાળી,
એકલડી અલબેલડી ઝૂરે બહાવરી બાળી;
ઊંચી થતી વળી આકળી પિયુને નવ પેખે,
વહાલપનો વરસાદ એ દિલડે નહિ દેખે.

તરવરતા નવ તારલા હસે હૈયું હસાવા,
મુખડું જરી મલકાવતી એનાં હૃદય રીઝાવા;