ભલે ખાર ભરેલાં રે કોડે હું તો પાન કરું, પણ વિશ્વની પાસે રે ભલા કરી ભેટ ધરું; ભર્યા ભાગ્યના ભેદ રે ભૂંડા–ભલા ભોગવવા, પણ જગત ન જાણે રે છાના ઉર સંધરવા.
ઊંડી અંતર પીડા રે કહેવા નહિ કેાઈ કને, એવી નારીની નીતિ રે અમે મનમાંય મરે; વીતી વાત વિસારી રે સદા હરખે હસવું, એવું દોહ્યલું ઊંચે રે વિમાન ચડી વસવું.
કદી સ્વામીની સાથે રે હિંડોળામાં હિંચકતી, કદી સહિયર સંગે રે રૂડા રહું રાસ રચી; તાપ તરીણિનો તીખા રે મુખે શિર સાંખી રહું, પણ પ્રાણીને કાજે રે સુહાગણ છાંય દઉં.
કદી ચાલતી ચંદા રે આવી મુજ ગેાદ વસે, ઘડી- બેઘડી બેસી રે જતાં નવાં હેતે હસે; ઉરમાંહી આળોટી રે તારાગણ થાક ત્યજે, જનની ઉર જેવો રે મીઠો મુજ ભાવ ભજે.
એવાં કૈંક અમૂલાં રે રહું હું તે કાજ કરી, પણ જગતને જોતી રે પળે નહિ આંખ પરી; દવ ડુંગરે લાગે રે ઝૂરી-ઝૂરી ઝાડ મરે, કંઈ નદીઓ ને નાળાં રે ખાલી થઈ ખેદ કરે.
એની આપદ હરવા રે ઉતાવળી થાઉં અતિ, જઈ પ્રેમથી પૂછું રે પોઢે જહાં પ્રાણપતિ;
