‘હમણાં કાંઈ પેલા કોસ ફેરવનાર સંભળાતા નથી.’ મેં ચા પીતાં પીતાં મારા મિત્રને કહ્યું.
‘ના.’ માખણ ભરેલી બ્રેડ ખાતાં ખાતાં મિત્રે સંમતિ દર્શાવી.
‘પેલી બાઈ યાદ છે?’
‘કઈ ?’
‘ચાર રૂપિયા માટે લોહીલોહાણ થઈ હતી...’
‘નોકરડી ?’
‘હા.’ મને નોકર અને નોકરડી શબ્દ ગમતા નહિ, કારણ હું પોતે પણ નોકર હતો.પરંતુ ધનિકો કાઈના નોકર ન હોવાથી તેમને એ શબ્દોના વપરાશમાં સંકોચનું જરા ય કારણ ન હતું.
‘એ તો અહીંથી ચાલી ગઈ !’
‘તું જાણતો નથી ?’
‘ના ભાઈ! શું થયું એને, જે આ ખેતર મૂકી ચાલી ગઈ?’
‘થયું કાંઈ નથી; મેં એની જમીન વેચાતી લઈ લીધી. પૈસાની એને તંગી હતી. આપણે વર્ષોવર્ષ હવે અહીં આવવાનું, એટલે બંગલો તો આપણે આપણો જોઈએ ને? આવતી સાલ પહેલાં એ જમીનમાં બંગલો ચણાવી દઈશું.’
કાંઈ પણ કારણ ન હતું છતાં મારા હૃદયમાં એક ન રુઝાય એવો ચીરો પડ્યો.
‘કેમ બોલ્યો નહિ?’ મારા મિત્રે પૂછ્યું.
‘સારી વાત છે. તમારી મિલકત થાય અને હવા ખાવા માટે આવી શકાય, એના કરતાં બીજું રૂડું શું ?’
‘બે બંગલા કરીશું; એક ભાડે આપીશું અને બીજો આપણે માટે રહેશે.’
‘બહુ સરસ યોજના!’
‘તારે નોકરી મૂકવી હોય તો કોન્ટ્રાકટ અપાવું. એમાં કમાણી છે...’
