એ તો ઠીક પણ સંધ્યાકાળનો સમય પણ આવા પ્રેમકાર્ય માટે અનુકૂળ હતો કે નહિ તે અમે મિત્રોએ તેમને પૂછી જોયેલું નહિ. વળી ઝરૂખો એ અમર્યાદ યુવાનો કે લફંગાઓ માટે પ્રેમ કરવાનું સ્થાન ગણી શકાય; જયંતકુમાર જેવા પ્રતિષ્ઠિત ગૃહસ્થો માટે એ સ્થળ પ્રેમકુંજ બની શકે નહિ.
મેં મારી આંખોને ખોટી માની. કદાચ જ્યોત્સ્નાગૌરીના હાથે ઝણઝણી ચઢી હોય તો તે ઉતારવા માટે શસ્ત્રીય પ્રયોગ તેઓ ક૨તા હોય એ પણ સંભવિત હતું. હું ઘરમાં ગયો. નોકરો ઓળખતા હતા એટલે મારે વરદી આપવાની ન હતી. હું સીધો ઝરૂખા તરફ વળ્યો – અલબત્ત ચોરપગલે. અને ત્યાં પહોંચ્યો ત્યારે જે મેં દૃશ્ય જોયું તે હું કદી કલ્પી શકું એમ હતું જ નહિ.
કડક નિયમપાલક જયંતકુમાર અનિયમિત પ્રેમ કરતા હતા ! જ્યોત્સનાગૌરીને ગળે હાથ નાખી તેઓ તેમને પોતાની પાસે ખેંચતા હતા, અને જ્યોત્સનાગૌરી ખેંચતાં હતાં !
મેં પાછાં પગલાં કર્યાં, પરંતુ મારો પડછાયો તેમને દેખાયો હશે.
‘કોણ છે ?’ જયંતકુમારે તેમના મર્દાનગીભર્યા ભારે સ્વરથી પ્રશ્ન કર્યો.
હું જાણે પાછો ફર્યો જ ન હોઉં તેમ બોલ્યો : ‘અરે શું જયંતભાઈ. તમે તો આખા ઘરમાં દેખાયા નહિ ! તમારી ડ્રોઈંગ રૂમ સિવાય તમે બીજે સ્થળે હોઈ શકો જ નહિ એમ હું ધારતો હતો.’
‘પણ તને ગમે ત્યાં આવતાં કોણ રોકે છે ? સીધો અહીં કેમ ચાલ્યો ન આવ્યો ?’
‘સીધો ન આવ્યો એ જ સારું થયું. તમે બે જણ ઝરૂખામાં હો અને મારાથી અવાય ?’
‘જા,જા હવે, નાનો ન બન. તું પણ આવ ઝરૂખામાં. બહુ જ શાન્તિ મળે છે.’
મારો હાથ પકડી જયંતકુમાર મને ઝરૂખામાં ખેંચી ગયા. અલબત્ત
