‘હા.’
‘તો આટલી બધી રસોઈ કોના માટે કરો છો ?’
‘ભૂતને ભાન શું ?’ હસીને પેલી બાઈએ મને જવાબ આપ્યો.
‘નહિ, નહિ. મને માફ કરો. આપને આટલી રસોઈ કરવા માટે અનેક કારણો હશે. એ અંગત વાતમાં હું નહિ ઊતરું. પરંતુ આ ભૂતની શી વાત છે ? હરકત ન હોય તો આપ કહેશો ?’
તેની વાતનો નીચે પ્રમાણે સાર સમજાયો.
આ ઘરમાં જ એક યુવક રહેતો હતો. એ અને એની પત્ની સુખમાં દિવસ ગાળતાં. વર્ષો–કહો કે આઠ દસ વર્ષ વીત્યાં અને યુવકે હિંદની મુસાફરીમાં એકલાં મહિનો વિતાવ્યો. સુખ ભોગવી રહેલા યુવકમાં સેવાવૃત્તિ જાગી એટલે પ્રાંત પ્રાંતની સેવાસંસ્થાઓ જોવાનો તેણે કાર્યક્રમ ગોઠવ્યો હતો. એક મુસાફરીનો અનુભવ થયા પછી બીજી મુસાફરી પતિપત્નીએ સાથે જ કરવાની હતી. પત્નીએ ઘેર રહી હાથે કામ કરી લેવાની તાલીમ લેવા માંડી હતી, કારણ સેવાકાર્ય અને નોકરો બહુ જ અસંગત લાગે છે. પત્ની અને પતિ વચ્ચે અનહદ પ્રેમ હતો, એકબીજાંથી છૂટાં પડવાનો ખ્યાલ પણ અણકલ્પ્યું કષ્ટ આપતો હતો. છતાં સેવાકાર્યમાં અંગત સુખદુ:ખ વચ્ચેની સમાનતા પણ કેળવવાની જરૂર હતી. એથી પણ બંનેએ એક માસ છુટ્ટાં રહેવાનો નિશ્ચય કર્યો હતો.
મુસાફરીને છેલ્લો દિવસ હતો. મહિનો વીત્યો અને પત્ની પોતાને જ હાથે ઘરનું સઘળું કામકાજ કરી રસોઈ કરતી બેઠી. આજ પતિ આવશે જ એવો પત્ર પણ હતો. પ્રત્યેક પળ લાંબી થયે જતી હતી. નોકર વગર પણ ઘર કેવું રહી શકે છે તેનું દૃશ્ય સેવાભાવી પતિને દર્શાવવા અને ખાસ તો મહિનાથી દૂર વસેલા પતિની ઝાંખી કરવા આતુર બનેલી પત્ની કેટલી યે વાર બારણાં પાસે જઈ આવી.
અને બારણે ખરેખર કોઈ આવ્યું ! દોડીને બારણાં પાસે ગયેલી પત્નીને તારવાળો મળ્યો ! મહા ચિંતાથી પત્નીએ તાર વાંચ્યો,
