‘એ તો જોયું જશે. તમારા પગારમાં જ વખત આવ્યે વધારો કરીશું. એટલે થોડા વખત પછી તમને ટયૂશનની કોઈ જરૂર જ નહિ રહે.’
‘હું આભાર માનું છું, અને રજા લઉં છું.’ મેં કહ્યું.
‘તમે એ મૂર્તિ જોઈ છે?’
‘ના જી.’
‘જુઓ તો ખરા. સાચા હીરા ઉપર વાંસળી વગાડતા કૃષ્ણની મૂર્તિ કોરી છે. હીરાના ભાવ ઘટ્યા, નહિ તો એની કિંમત બમણી આવત.’ કહી તેમણે અંદર જઈ એક મૂર્તિ લાવી મને બતાવી. મને ખરેખર એ કલા માટે માન ઉત્પન્ન થયું. મારી પાસે સાધન હોત તો હું દસના બાર હજાર આપી એ લઈ લેત. પણ એ કલાકૃતિ કરતાં વધારે જડ વસ્તુઓ માટે મારે પૈસાની જરૂર હતી.
‘જોયું હીરાનું પાણી ?’ પ્રિન્સિપાલે કહ્યું.
મેં હા પાડી – જોકે હીરામાં પાણી હોય છે કે નહિ તેની મને ખબર ન હતી.
‘કેમ, જશો ?’ તેમણે પૂછ્યું.
‘સુરેશની કાર બહાર ઊભી છે.’
‘સુરેશભાઈ અંદર છે શું ?’
‘હા.’મારાથી સાચું બેલાઈ ગયું
‘એમ? મને મળ્યા વગર તો હું ન જવા દઉં. એમને મારા ઉપર ખોટું લાગ્યું છે.’ કહી તેઓ મારી સાથે કાર પાસે આવ્યા.
‘કેમ રમેશ? પેલા મારવાડીએ શું કહ્યું?...ઓહો ! પ્રિન્સિપાલ સાહેબ, તમે છો કે ?’
‘હજાર બે હજાર માટે હું તમને નાખુશ કરું ખરો ? રમેશ- ભાઈએ કહ્યું અને દસ હજારમાં મેં હા પાડી દીધી. તમે નકામા હઠે ભરાઈ ચાલ્યા ગયા.’ પ્રિન્સિપાલે કહ્યું,
‘અને એ રકમ પણ આવતી રાત સુધીની જ છે, સુરેશ!’ મેં કહ્યું.