‘આપણે આવતી રાત પણ કરવી નથી ને ! અબઘડી પૈસા આપી દઉં.’ સુરેશે કહ્યું.
‘તો આવો ને ઘરમાં.’ પ્રિન્સિપાલે કહ્યું.
‘હવે ઘરમાં નથી આવવું. અહીં જે થાય તે ખરું. એક હાથમાં મૂર્તિ લઉં અને બીજે હાથે રૂપિયા આપું.’
‘મૂર્તિ તો ઘરમાં છે.’
‘રમેશ ! આટલું મારું કામ ન કરે ? મૂર્તિ લેતો આવ અને રૂપિયા આપતો આવ.’ સુરેશે કહ્યું.
મારા હાથમાં નોટાનો મોટો ચોડો સુરેશે મૂક્યો.′
‘તમે કહ્યા એનાથી સો રૂપિયા વધારે છે, હો !’ સુરેશે કહ્યું. અને હું તથા પ્રિન્સીપાલ ઘરમાં ગયા. તેમણે મૂર્તિ લાવી મારા હાથમાં મૂકી અને મેં નોટો ગણી પ્રિન્સિપાલના હાથમાં આપી. અનેક નોટો ગણનારની સફાઈથી ચૉડાની નોટોના માત્ર આંકડા ગણી તેમણે એ ચોડો ખિસ્સામાં મૂક્યો.
‘કાંઈ લેખ નથી કરવાનો ?’ મેં પૂછ્યું.
‘ક્યાં કોઈનો અવિશ્વાસ છે? કાલે કરી લઈશું. એમાં વળી, ઉતાવળ શી ?’
પ્રિન્સિપાલને મારી જોડે આવતા રોકવાનો વિવેક કરી હું કાર પાસે આવ્યો અને પેલી મૂર્તિ અત્યંત સંભાળપૂર્વક મેં સુરેશના હાથમાં મૂકી, અને અમારી કાર આગળ ચાલી. મારા મકાન પાસે મને ઉતારતાં સુરેશે ધીમે રહી મને કહ્યું :
‘જો, રમેશ ! આમ મળતો રહેજે. મારી સોબતમાં તને નોકરી પાછી મળી.’
‘તારો આભાર માનું છું. ઉપરાંત પેલી દસની નોટ...’
‘એ યાદ જ ન કરીશ.’ કહેતાં તો તેની કાર સડસડાટ ચાલી ગઈ.
‘મને બહુ સરસ નિદ્રા આવી. સ્વપ્નામાં એક હીરાનું મંદિર બંધાવી તસુએ તસુ જગામાં આખું ભાગવત કોરાવાનો મેં લહાવો
