લીધો.
બીજે દિવસે શાળાના કમ્પાઉન્ડમાં પેસતાં જ એક શિક્ષકે મને રોક્યો.
‘જશો નહિ. તમને પોલીસસ્વાધીન કરવાના છે.’
‘કારણ?’
‘ખબર નથી. પણ કાંઈ ઠગાઈ તમે કરી એવું સંભળાય છે.’
સુરેશે આપેલી દસ રૂપિયાની નોટના જોર ઉપર એક ટેક્સી કરી હું સુરેશ પાસે દોડ્યો. મને હાંફળાફાંફળો આવતો જોઈ સુરેશના મુખ ઉપર સ્મિત ફરી વળ્યું, અને તેણે કહ્યું :
‘કેમ, કેમ રમેશ ? આટલો ગભરાટ...’
‘અરે શું ગભરાટ ? ઝેર ખાવાનો વખત આવ્યો...’ મેં કહ્યું.
‘આપણે ત્યાં ઝેર મળે નહિ અને ઝેર ખાવાની કોઈને સલાહ આપીએ નહિ. જો, હું તારે માટે શરબત મંગાવું.’
‘મારે તો કાંઈ પીવું નથી. મને તો પોલીસમાં પહોંચાડે છે!’
‘કોણ?’
‘અમારો પ્રિન્સિપાલ!’
‘શા માટે?’
‘કાંઈ ઠગાઈ મારાથી...’
‘હજી સુધી તું આવો ને આવો જ ગભરાટિયો રહ્યો ! જા, નિરાંતે તારી શાળામાં, અને તને કોઈ ઠગાઈ કે પોલીસની વાત કરે તો એટલું જ કહેજે કે જે કારખાનામાં એ જૂનો હીરો બન્યો ત્યાં જ મારી નવી નોટ્સ બની છે.’
હું પ્રથમ ચમક્યો; પછી સમજ્યો અને શરબત પી પાછો ટેક્સી કરી શાળામાં આવ્યો. પ્રિન્સિપાલ મારી રાહ જોતા કંપાઉન્ડમાં જ ફરતા હતા.
‘તમારી પાછળ મેં માણસે મોકલ્યાં છે.’ તેમણે કહ્યું.
‘કારણ?’
‘તમને નાસી જતા અટકાવવા.’
