એ પછી મેં તેમને પૂછ્યું નહિ કે તેઓ કસરત ક્યારે કરે છે અને તેમની નીડરતા ક્યા ક્યા પ્રસંગો ઉપર પ્રગટ થઈ હતી દૃષ્ટાંતો ઊભા કરવાની મને છૂટ મળતી હતી એમ મેં માન્યું.
‘દસ પાન કરતાં વધે નહિ. આ ટૂંકી નોંધ ધ્યાનમાં રાખજો અને આજ ને આજ સાત વાગે મારી પાસે બધું જ લખાણ પસંદ કરાવીને તમારે ‘પુષ્પપરાગ’ નામના પત્રની ઑફિસમાં પહોંચાડી આવવાનું. રૂપિયા પાંચસો સાથે રાખજો.’ મારા માલિકે મને આજ્ઞા આપી. પગાર આપે એ માલિક બની જાય છે એમાં જરા ય શક નથી. પગારની આશા આપનાર પણ માલિક બને છે.
‘એ રૂપિયા કોને આપવાના ?’ મેં પૂછ્યું.
‘પુષ્પપરાગ’ ના અધિપતિને વળી !... હજી ફોન ન સંભળાયો, ખરું ?'
‘ના જી. આપની પાસે જ છે. પરંતુ “રીંગ” થયો જાણ્યો નથી.’ મેં કહ્યું.
‘સમયની આપણા લોકને કિંમત જ નથી.’ તેમણે કહ્યું.
એ અભિપ્રાય સાથે સંમત થવામાં મને કશું જોખમ લાગ્યું નહિ. એટલે મને જાણે સમયની ભારે કિંમત હેય એમ દેખાવ કરી મેં કહ્યું : ‘તો, સાહેબ! હું મારા મેજ ઉપર બેસી રેખાચિત્ર ઘસડી... તૈયાર કરી નાખું.’
‘હા...હજી ફોન નથી આવ્યો, ખરું ?’
‘ના જી.’ કહી હું ઊભો થયો અને એટલામાં ટેલિફોન રણક્યો. હું સમજ્યો અને જરા ઊભો રહ્યો. મારા સાહેબ ‘ફોન’ ઉપર વાત કરતા સંભળાયા. તેમના મુખ ઉપર અધીરાઈ તરી આવતી હતી.
‘કિશોરીલાલ...ઠીક... હા પાડે છે?...આભાર... હમણાં જ આવે છે ?... હરકત નથી... બધી જ રકમ તો કેમ...અર્ધી તૈયાર છે. આવે એટલી વાર.. એમ?... ફોનમાં વાત કરશે ?....બ.... હુ સારું...થેં... ક્સ... હા... હા...'
વાત ‘પૂરી થઈ એટલામાં જ હું ધીમે ધીમે બારણાં પાસે પહોંચી
