કહી ગાડીવાળાએ પ્રલોભન શરૂ કર્યું.
તપ કરનારને સિદ્ધિઓ આવીને લોભાવે એ પ્રમાણે ગાડીવાળાએ અને બસવાળાએ મને લોભાવવા માંડ્યો.
‘બેસો એટલી વાર; જોતજોતામાં લઈ જાઉં.’ બસવાળાએ કહ્યું.
‘પણ તું લઈશ કેટલું ?’ મેં બસવાળાને પૂછ્યું.
સુપરટૅક્સ નાખવો કે નહિ એની વિચારણા જેમ હિંદી ખજાનચીને મૂંઝવે તેમ ભાડાનો પ્રશ્ન મારા હૃદયમાં રહેલા મારા આંતર ખજાનચીને મુંઝવતો હતો – નહિ, નહિ; હિંદી ખજાનચીને હિંદ ઉપર કોઈ પણ કર નાખતાં મૂંઝવણ થતી જ નથી.
‘જે ભાવ છે તે. એક આના કરતાં બીજું શું તમે વધારે આપવાના છો ?’
આ વાક્યને અપમાન ગણવું કે આમંત્રણ ગણવું એનો નિર્ણય કરતાં પહેલાં ગાડીવાળાએ મને કહ્યું : ‘અરે, સાહેબ ! એવા ખટારામાં તે આપ બેસો ખરા ?’
ગાડીવાળાને ભાગ્યે જ ખબર હશે કે મફત જવાતું હોય તો સાહેબે એથી પણ વધારે ખરાબ ખટારામાં બેસવાની તૈયારી રાખે એવા હોય છે !
મેં કહ્યું : ‘તું એક આને લઈ જાય છે ?’
‘અરે, શું સાહેબ આનાની વાત કરો છો ? ગાડીની મૉજ તે આનામાં મળે ?’
‘આવવું છે ?’ ‘આવવું છે ?’ના વિચિત્ર સૂરે મધ્યરાત્રિના વાતાવરણને ભેદી નાખ્યું. બસવાળાનું આમંત્રણ બબ્બે માઈલ સુધી પહોંચતું હતું. સોંઘવારીના આકર્ષણે હું બસ તરફ વળ્યો, એટલે ફરી ગાડીવાળાએ કહ્યું :
‘ચાલો, સાહેબ ! આનો તો આનો.’
પરંતુ બસવાળાએ ગાડીના આકર્ષણને અટકાવી દીધું. તેણે કહ્યું : ‘બેસો, તરત ઉપાડું. ગાડીમાં ક્યારે પાર આવશે ?’
અને હું એકદમ બસમાં જઈને બેઠો. ગાડીવાળો શું બબડ્યો
