મોટાભાઈ,
ફુઆએ મને આશ્રિત માનીને આપણી સાત પેઢીના પૂર્વજોને અપમાન દીધાં છે. મારે માથે હવે માથું રહેતું નથી, ડગમગે છે. ફુઆને માથે મારો ઘા ન હોય. આશ્રિતોનો ધર્મ લોપાય : અને મારો દેહ પણ હું મારે હાથે ઠાલો ઠાલો પાડી નાખું તેથીયે શું કમાવાનો હતો ? દુનિયા દાંત કાઢશે. પણ જીવતર હવે ઝેર સમાન બન્યું છે. જીવતાં જે ન કરી શક્યો તે મરવાથી કરી શકું એવો ઉછરંગ આવે છે. માટે, ભાઈ, તું આવજે : હુતાશણીની મધરાતે દેવીના ડુંગરાની માથે ફુઆની જોડે હું હોળીના દર્શને જઈશ. એકલો પાછળ રહીશ. તું આવીને મારું માથું કાપી જાજે. ઈડરના દાંતમાં દઈને માથું વાઢી જાજે. દુનિયામાં સાણંદને ડંકો વગાડી જાજે. ન આવે એને માથે ચાર હત્યા!
કચેરીમાં બેઠેલા આખા દાયરાએ કાગળ સાંભળ્યો. પડણિયાઓએ તરત જ ચેતવણી આપી કે “તરકટ. બાપુ ! તમને મારીને રાજપાટનો ધણી થઈ બેસવાનું તરકટ !”
“હા, બા, હા; તરકટ નહિ તો બીજું શું? બાપુની આંખમાં ધૂળ નાખવાની કેવી પાકી કરામત !” બીજાઓએ ઝીલી લીધું.
મૂંગા મૂંગા કરણસંગજીની આંખમાં શ્રાવણ ને ભાદરવો મંડાઈ ગયો. માડીનો જાયો નાનેરો ભાઈ એને સાંભર્યો. યાદ આવ્યું, કે ‘અહોહોહો ! હું બાપને દવલો હતો. મને બાપે ભાઠાળી ટારડી ચડવા દીધી'તી, ભૂખલ્યાં ખોરડાં દીધાં'તાં. અને મેંયે બીજું શું કર્યું? બાપનું વેર નાનેરા ભાઈ ઉપર વાળ્યું, દેશવટે કાઢ્યો તોય ભાઈ મારો ચંદણનું જ લાકડું! સળગી સળગીને સુગંધ ફોરે ! આજ એને બાપના બેસણાની લાજઆબરૂ વહાલી થઈ. માથું વહાલું ન લાગ્યું.’
“દાયરાના ભાઈઓ, અવળી જીભ ચગાવશો મા. નક્કી મેળાને મે’ણાંનો ઘા થયો છે. હું જાઉં, મારા ભરતને ઉપાડી
