પૃષ્ઠ:Rasdhar4.pdf/૧૨૯

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
મરશિયાની મોજ
૧૧૫
 


ચડિયું ચાક બંબાળ, દૃશ્યું દાત્રાણાના ધણી,
નાગાજણ, ગરનાર, ધુંખળિયો પાડાના ધણી.

હે દાત્રાણા ગામના ચારણ, નાગાજણું, હે ચારણોના પાડા(કુળ)ના વડીલ, આજે તું મરતાં તો દિશાઓ જાણે ચક્કર ફરવા લાગી. જાણે ગિરનાર પર્વત ખળભળ્યો.


ગઢવી, ગળબથ્થે, નાગાજણ મળશે નહિ,
૨મતિયાળ રમે, દીપક ફો દાત્રાણા ધણી.

હે નાગાજણ ગઢવી, ગળે બથો ભરવા માટે તું હવે ક્યાંથી મળવાનો? હે કુળના દીપક, પ્રીતિની રમતો રમીને તું તો ચાલ્યો ગયો.


સૂતો સૌ સંસાર, સાયર-જળ સૂવે નહિ,
ઘટમાં ઘૂઘરમાળ, નાખીને હાલ્યો નાગાજણા !

સૃષ્ટિના તમામ જીવ રોજ થોડી થોડી વાર તો જંપી જાય, પણ દરિયાનાં નીરને જંપ જ ક્યાં? દિવસ અને રાત એ રુદન કરે છે. મારા અંતરના સમુદ્રની પણ તું મરતાં એવી જ ગતિ થઈ ગઈ છે. હૃદયમાં કલ્પાંતની ઘૂઘરમાળા પહેરાવીને, હે નાગાજણ, તું ચાલ્યો ગયો.

ગઢવી બીજે ગામ, અધઘડી આહેરતું નહિ,
નાગાજણનું નામ, દુર્લભ થ્યું દાત્રાણ-ધણી!
શઢ સાબદો કરે, નાગાજણ, હંકાર્યું નહિ,
(એનો) માલમી ગ્યો મરે, સફરી શણગારેલ રિયું.

હે નાગાજણ, જીવતરની નૌકાના સઢ ચડાવ્યા, મુસાફરીને માટે બધી તૈયારી કરી, પણ ત્યાં તો તું — નાવિક — જ ચાલ્યો ગયો અને વહાણ શણુગારેલું જ રહી ગયું.

સૂતો સોડ્ય કરે, બેલાવ્યો બોલે નહિ,
હોંકારો નવ દે, નાગાજણ, નીંભર થિયો.

હે સોડ તાણીને સૂતેલા કંથ, કાં મારા સાદનો હોંકારોયે નથી દેતો ! હે નાગાજણ, તું કેમ નઠોર થયો ?

મ જાણ મીઠપ સેં, તું ખપીએ ખારાં,
ભાડાતને ભાડાં, નશાં દેવાં નાગાજણા !

હે પતિ નાગાજણ, એમ મા સમજજે કે હવે જીવવામાં મને મીઠાશ છે. તું ચાલ્યો જતાં તો અન્નજળ ખારાં થઈ પડ્યાં છે. શું