“શા માટે?”
“આનું નામ સાચી બાંગ ન કહેવાય.”
“ત્યારે બાંગ કેવી હોય?”
“ખરાખરીની બાંગ દીધે તો ઘોડા મોંમાંથી ઘાસ મેલી દે.”
“ઐસા ??”
“ગાવડિયું પેટના વાછરુને ધકેલી આઘાં કાઢે.”
“ક્યા બાત ?”
“ધાવતાં છોકરાં માતાના થાનેલા મેલી દે ! અરે ખાવંદ ! વહેતાં પાણી પણ થંભી જાય એવી જોરાવર બાંગ દેનાર પડ્યા છે.”
પાદશાહે દાઢી પંપાળીને પૂછયું, “એવો કોઈ છે?”
“હા, નામવર, આ અમારા રાજદેભાઈ ! નાગાજણે મોં મલકાવીને પોતાની સામે બેઠેલા ચારણ રાજદે તરફ આંગળી ચીંધાડી.
રાજદે ચારણ નાગાજણ સામે તાકી રહ્યા : “હું ?”
“હા જ તો, રાજદેભાઈ આપણા અન્નદાતાથી કાંઈ એવી રીતે છુપાવાય? અલ્લા ઉપર તમારા ઈમાનનો આજે પરચો દેખાડો.” નાગાજણે ઘા કાઢ્યો.
“અરે ! અરે ! ભાઈ નાગાજણ ! મારું મોત. . . ”
“રાજદે ગઢવી !” પાદશાહે ફરમાવ્યું, “ત્યારે તો તમારે બાંગ બોલાવવી પડશે. આજે જ તમારો ઇલમ બતાવો.”
“અન્નદાતા, બોલો ના; હું દેવીપુત્ર ચારણ, મારે ખંભે જનોઈ : અવતાર ધરીને મેં બાંગ બોલાવી નથી કદી.”
“માનશો મા, પાદશાહ !” નાગાજણે પોતાની અદાવતના પાસા નાખ્યા. “રાજદેભાઈની બાંગ તો ખલકમાં મશહૂર છે.”
પાદશાહે હઠ પકડી. રાજદેના કાલાવાલા માન્યા નહિ.
