આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
‘અણનમ માથાં’નું કથાગીત
૧૭૫
ધરે નતાળાં વાદ્યળાં બાંધે ખગાળાં,
સખ નપારાં સેહણાં રોશાળ રઢાળાં,
કુંત ધબક્કે વીજળાં વજે ત્રંબાળાં,
બાણ વછૂટે સાવળાં ગાજે હથનાળાં,
રત વરશાળાં વાદળાં જાણે કે સખરાળાં,
વડવેધ વશધરા વડાં ભોપાળાં.
- નતાળ (તાળ વિનાનાં નગારા) વાગ્યાં, તલવારો બંધાણી, ભાલાં, ત્રંબાળ વાગ્યાં, બાણો વછૂટ્યાં, હાથનાળો (બંદૂકો) ગાજી.
સીંગણ છૂટે ભારસું હથનાળ વછટ્ટે,
સાબળ ફૂટે સોંસરા, સૂરા સભટ્ટે
વ્રણ પ્રગટે ઘટ વચ્ચે, પટા પ્રાછટ્ટે
ત્રુટે ઝંસણ ટોપતણ, ખાગે અવઝટ્ટે.
- ગલોલીઓ જોરથી છૂટવા લાગી. હાથનાળો વછૂટવા લાગી. સોંસરવી વીંધાવા લાગી. શૂરવીરોનાં હૈયાં વચ્ચે જખમો પ્રગટવા લાગ્યાં.
રજિયતમલ કે રતનશી આગળ એમ અખે,
જે ખૂની પતશાવરા સો નરહો રખે,
અશપત ગજપત ઉપરે દજડો શંક દખે,
સવણે વેઅણસે સાંભળે કાબલ વધંખે,
વિહળ કેમ વેણીએ ખાંગા કેમ પખે,
કેમ સૂરત મંગળી દળમળ અસંખે,
ચોટાળો કરમણ સરસ ભારી ગ્રંથ ભખે.
- [આ કાવ્યના કેટલાએક અર્થો સૂઝી શક્યા નથી.]
