આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
૩૮
સૌરાષ્ટ્રની રસધારઃ ૪
અરે, હોથલ !
રેલમછેલા ડુંગરા, ચાવો લગેં ચકોર,
વીસર્યા સંભારી ડીએ, સે ન મારીજે મોર.
- આવા રેલમછેલ રૂડા ડુંગરાની અંદર છલકાતાં સુખની વચ્ચે માનવીને પોતાનાં વિસારે પડેલાં વહાલાં યાદ કરાવી આપે એવા પરોપકારી મોરલાને ન મરાય.
કહેતાં કહેતાં ઓઢાની આંખમાંથી આંસુની ધાર ચાલી જાય છે.
“અરે, ઓઢા જામ ! એવડું તે શું દુઃખ પડ્યું ? આજે શું સાંભર્યું છે?” એમ પૂછતી પૂછતી હોથલ એને પંપાળે છે. પણ ઓઢાનાં આંસુ થંભતાં નથી. એમ કરતાં કરતાં તો —
છીપર ભીંજાણી, છક હુવો, ત્રંબક હુઈ વ્યાં નેણ,
અમથી ઉત્તમ ગોરિયાં, ચડી તોજે ચિત સેણ.
- જે શિલા ઉપર ઓઢો બેઠો હતો તે આખી શિલા આંસુડે ભીંજાઈ ગઈ. રોનારની આંખો ધમેલ ત્રાંબા જેવી રાતી થઈ ગઈ. ત્યાર પછી હોથલ ગરીબડું મોં કરીને બોલી :
- “ઓઢા, શું મારાથી અધિક ગુણવતી કોઈ સુંદરી તારા ચિત્તમાં ચડી ? નીકર, તું મને આજે આમ તરછોડત નહિ.”
એટલું બોલતાં તો હોથલનું ગળું રુંધાઈ ગયું. એની આંખ છલકાઈ ગઈ હોથલની હડપચી ઝાલીને ઓઢાએ મોં ઊંચું કર્યું અને કહ્યું: હોથલ ! —
કનરે મોતી નીપજે, કચ્છમેં થિયેતા મઠ,
હોથલ જેડી પદમણી, કચ્છમેં નેણે ન દઠ. .
- હોથલ, એવા અંદેશા આણ્ય મા. ઓઢા ઉપર આવડાં બધાં આળ શોભે ? ઓ મારી હોથલ, તારા સરખાં મોતી તો કનરામાં જ નીપજે છે, કચ્છમાં તો ભૂંડા મઠ જ થાય છે. હોથલ જેવી સુંદરી કચ્છમાં મેં નથી ભાળી.
અને —
