તમ સરખા રાજાનું વેર તોળાઈ રહ્યું છે !”
“કોણ ? જેસો-વેજો ?”
“હા, ખાવિંદ ! તમારા બા’રવટિયા, પણ મારા તો જીભના માનેલા સાચા ભાઈઓ !”
“બેગમ ! અટાણે મને એનું શૂરાતન સમજાય છે. આવી ભયંકર રાતે શું એ વગડા વીંઝતા હશે ? બખોલોમાં સૂતા હશે ?”
“બીજું શું કરે, ખાવિંદ ? તમે એને સૂવાનું બીજું ઠેકાણું ક્યાં રહેવા દીધું છે ?”
“સુણો ! અટાણે એ બેય ભાઈ હાજર થાય, તો માફી આપું, ગામડાં રહેવા પાછાં સોંપીને બા’રવટું પાર પાડું એવું મન થઈ જાય છે.”
“અરેરે ! અટાણે ક્યાંથી હોય ?”
“સાદ તો કરો !”
“ખાવિંદ, મશ્કરી ?”
“ના, ના, મારા સમ, સાદ તો કરો !”
ઝરૂખાની બારીએ જઈને હુરમે અંધારામાં સાદ દીધો “જેસાજીભાઈ ! વેજાજીભાઈ !”
નીચેથી જવાબ આવ્યો : “રાણી મા, હાજર છીએ.”
“ઓહોહો ! ભાઈ, આ ટાણે તમે આંહીં ક્યાંથી ?”
“પાદશાહની રખેવાળી કરવા, બોન !”
“તમારા શત્રુની રખેવાળી ?”
“હા, બોન !”
“કેમ ?”
“અમારે માથે આળ ચડે તે બીકે.”
“શેનું આળ ?”
“કોઈ બીજો દુશ્મન આવીને પાદશાહનું માથું વાઢે, ને નામ અમારાં લેવાય ! અમે રહ્યા બહારવટિયા અમારી મથરાવટી જ મેલી, બોન ! અમારા માથે જ કાળી ટીલી આવે ! અમારું ખોટું નામ લેવાય એ કેમ સંખાય ?”
“વાહ રે મારા વીરાઓ ! રોજ ચોકી કરો છો ?”
