છે, હાથ જોડીને મલ્લુ સહુને પગે લાગી રહી છે. ત્યાં તો પોકાર કરતી સાસુ વીખરાયેલે વાળે દોડી આવે છે :
“ઓ મારી વહુ ! મારા ઘરની લક્ષ્મી ! પાછી વળ ! એક વાર પાછી વળ !”
મલ્લુ બોલે છે :
ઉઠુક ઉઠુક ઉઠુક પાનિ, ડૂબુક ભાંગા નાઉં;
બિદાય દેઓ મા જનની. ધરિ તોમાર પાઉ.
[હે માતાજી ! મને રજા આપો. તમારા ચરણે પડું છું. અને ઊછળો ! ઊછળો ! ઊછળો હે નદીનાં નીર ! ભલે ડૂબે આ તુટેલ નાવડી !]
ભાંગા નાઉએ ઉઠલો પાનિ, કરિ કલ કલ,
પાડે કાન્દે હાઉડી, નાઉ અર્ધેક હોઈલો તલ.
[તૂટેલ નાવડીમાં પાણી કલ ! કલ ! અવાજ કરતાં ભરાવા લાગ્યાં છે. કિનારે ઊભેલી સાસુ રડે છે. અરધીક નાવડી તો ડૂબી પણ ગઈ છે.]
પાંચેય ભાઈઓ દોડ્યા આવ્યા, એકેએક નાતીલો દોડ્યો આવ્યો અને ભાઈઓએ સાદ કીધો કે “ઓ બોન ! શીદ મરવું પડે છે ? ચાલો બાપને ઘેર. સોનાની નૌકામાં બેસારીને તને તેડી જશું."
પાણીમાં ડૂબતી બહેન બોલે છે કે “હે ભાઈઓ, હવે બાપને ઘેર જવાનું ન હોય. મને રજા આપો !”
ઉઠુક ઉઠુક ઉઠુક જલ, ડૂબુક ભાંગા નાઉ !
મલુવા રે રાઇખ્યા તોમરા આપન ઘરે જાઉં.
[ઊઠો ! ઊઠો ! ઊઠો હે નદીનાં પાણી ! ભલે નાવડી ડૂબી જતી ! અને, હે વહાલાંઓ ! તમે હવે મલ્લુને વળાવી પાછાં વળો ! ]
“એક વાર મારા ચાંદને બોલાવો. એક વાર એનું મુખ નિહાળી લઉં. એક વાર કોઈ એને તેડી લાવો !”
તૂટતે શ્વાસે ચાંદ દોડતો આવ્યો : એણે મલ્લુને મધનદીમાં ડૂબતી દેખી : કિનારેથી એણે ધા નાખી :
“ઓ મારી આંખોના તારા ! ઓ મલ્લુ ! આવું કરવું’તું?”
