રોટલો તૂટશે.”
“સારું, માડી !”
એમ સિપાઈનું મોં ભાંગીને આઈ દીકરાને સમજાવવા લાગ્યાં કે “ચાંપા, આજની રાત વિસામો લઈને પછી ભળકડે ચડી જાજો, ભાઈ !”
“ના, માડી, હું રોકાઈશ તો નહિ. ઘરનું પાણી મોંમાં મેલાય તેમ નથી, એટલે હવે ચીંથરાં ફાડશો મા.”
ઘણું ઘણું મનાવ્યો, પણ ચાંપો બદલ્યો નહિ.
“ઠીક, ભાઈ, પણ ઘરમાં જઈને તારા બાપુની બરછી તો લેતો જા, સજાઈને આવી ગઈ છે.”
માતાના મનમાં આશા છે કે ઓરડાની અંદર ચાંપાની આણાત વહુ ઊભી છે, એનો રોક્યો ચાંપો રોકાઈ જશે.
ચાંપો અંદર ગયો. સામે જ તેમના ખંભ સરીખી નવજોબનવંતી નારી ઊભેલી દીઠી.
કોણ દેવળરી પૂતળી, કોણે તને ઘડી સોનાર ?
કયા રાજાની કુંવરી, કોણ પુરુષ ઘરનાર ?
અરે
નૈ દેવળરી પૂતળી, નૈ મને ઘડી સોનાર,
અસૂરો રેવત ખેલવે, એ પુરુષ ઘરનાર.
એવા અસૂરી વેળાએ ઘોડા ખેલવનાર વીરનું ઓઢણું ઓઢનારી કાઠિયાણીએ કંથને ભાળી, બે ઘડી બેસીને વાતો કરવા આવ્યો હશે એમ સમજી ઢોલિયો ઢાળ્યો.
“કાઠીની દીકરી છો ?” ચાંપાએ ત્રાંસી આંખે ઠપકાનાં વેણ કાઢ્યાં : “અટાણે ઢોલિયો ? ખબર નથી, હું બા’રવટે છું ?”
“ભૂલ થઈ. મને એમ કે બે ઘડી બેસશો.”
બોલતાં બોલતાં બાઈના બેય ગાલે પ્રીતની લાલ ટશરો ફૂટી નીકળી. પાંપણ જરા પલળી ગઈ.
“ઠીક, કઠિયાણી ! બા’રવટું તો હવે વે’લું પૂરું થાશે તો તો સાત-સાત
