જન્મારાની ભૂખ્યું ભાંગશું, નીકર જીવ્યામૂઆના જુવાર...”
એટલું વેણ ચાંપાના ગળામાં ડૂબી ગયું. અને ખોંખારો ખાઈ ચાંપો ઘોડે ચડ્યો. માતા, ફુઈ અને ઘરની નારી નીરખી અસૂરી રાતે અંધારામાં એકલો વળાવીને મા આભનાં ચાંદરડાં સામે શૂન્ય મીટ માંડીને થંભી ગઈ. ઓરડામાં કાઠિયાણીએ ઢોલિયો ઢાળ્યો હતો તે ઉપાડીને પોતે હાથમાં માળા લઈ ખૂણામાં બેસી ગઈ.
સવારે મહારાજે ઉદયાચળનાં શિખર ઉપર કોર કાઢી. તે વેળાએ ચાંપો ખુમાણ પિપાવાડીએ પહોંચીને બાપુને જઈ મળ્યો. હેડી હેડીના ભાઈબંધો પોતપોતાનું નોખનોખું કૂંડાળું કરી કાવાકસુંબા લઈ રહ્યા હતા તેમાં પોતાની વડ્યેવડ્ય ગોતીને ચાંપો પણ બેસી ગયો. માટીના થર વળી ગયા છે, બુકાની છોડીને એણે પાણી વતી મોં વીંછળ્યું.
“એ બા ! ચાંપાભાઈને જરા કસુંબો સમાયેં લેવરાવજો હો ! ઘરે જઈને આવે છે !” એમ એક ભાઈબંધ મર્મ કર્યો.
“જરા વિચારીને વેણ કાઢજો હો, ભાઈ !” ચાંપે નીચે મોંએ બોલીને હાંસીને તોડી : “હું બા’રવટે છું, અને ઘેર તો ખરચી દેવા ગયો હતો, એટલું ભૂલશો માં.”
મિત્રો ચેતી ગયા. મશ્કરી બંધ પડી. દાયરામાં એક ઠરાવ થયો કે સાંજે દીવે વાટ્યો ચડે તે વેળા ગારિયાધારને માથે ત્રાટકવું, કેમ કે બહારવટિયાની ખોટી બાતમી મળવા પરથી તે દિવસે ગારિયાધારની ફોજ બીજી દિશામાં જવાની હતી.
"સૂરગ, તું દસ જણને લઈ નરસી પીતામ્બરની દુકાનો માથે ચડી જા. હડફા તોડીતોડીને ખડિયા ભરવા મંડો અને હું, ચાંપો, અમે બધા દરબારગઢ ઉઘડાવીએ.” એમ હીપા ખુમાણે માણસો વહેંચી નાખ્યાં ને પોતે દરબારગઢને દરવાજે લટકતી તોતિંગ સાંકળ ખખડાવી.
“મેરજી જમાદાર !”
“કોણ બાપુ, હીપો ખુમાણ ?” અંદરથી ચોકીદારે સાદ ઓળખ્યો : “આવી પોગ્યો, બાપુ ?”
“હા, મેરજી ! હવે ઝટ બા'ર નીકળો.”
