ને બાપ ચમક્યો.
“એલા, આ શું ? ફેંટો કેડ્યે બાંધ્યો છે, ને ફાળિયું માથે કાં બાંધ્યું છે ?”
“કાંઈ નહિ, બાપુ ! હાલો ઝટ સાણા ભેળા થઈ જાવ.”
“અરે, કાંઈ નહિ શું – કપાળ ? ઓલ્યો મેરજી બોલ્યો’તો કે એનો હાથ ઠર્યો છે ! નક્કી, એની ગોળી તને ચોંટી, લે, છોડ્ય ફેંટો.”
“બાપુ, એમ ફેંટો ન છોડાય. અને ઝટ સાણા ભેળા થાવ. વાંસે વાર પહોંચી સમજજો.”
બાપે ન માન્યું ને હઠ પકડી.
“ઠીક લ્યો ત્યારે, બાપુ, કાઢો કમાણી ! એટલું બોલીને ચાંપાએ પેટ ઉપરથી ફેંટાનો બંધ ઉખેળ્યો. ઉખેળતાં જ આંતરડાંનો ઢગલો બહાર પડ્યો અને ત્રણ આંચકા ખાઈને ચાંપાએ બે હાથ જોડતાં જોડતાં પોતાના પ્રાણ છોડ્યા.
પે’લા જુવાર મારા દાદાજીને કે’જો,
હોકલિયાનો ભરનારો દીકરો તારો ત્યાં રહ્યો !
બીજા જુવાર મારી માતાજીને કે’જો.
ઘડપણનો પાળનારો બેટડો તારો ત્યાં રહ્યો !
ત્રીજા જુવાર મારી બેનીને કે’જો,
કરિયાવરનો વોરનારો બાંધવ તારો ત્યાં રહ્યો !
ચોથા જુવાર મારી ભાભલડીને કે’જો,
હાંસીનો હસનાર દેવર તારો ત્યાં રહ્યો !
પાંચમા જુવાર મારી પરણેતર કે’જો,
ખોળામાં પોઢનારો પરણ્યો તારો ત્યાં રહ્યો !
એવા અણસાંભળ્યા સુરો ગાતો ગાતો જાણે એ જુવાન દીકરાનો હંસલો આકાશમાર્ગે ચાલી નીકળ્યો અને બુઢ્ઢો બાપ ફાટી આંખે એ શબની સામે જોઈ રહ્યો.
“બાપુ !” સૂરગે સાદ દીધો : “હવે આંસુ ખેરવા ઊભા રહેવાનું નથી.