“કેમ ભા? તેં પહોંચમાં લખાવ્યા પ્રમાણે અમે ‘ધૂળ’ લખી દીધું છે. તારી ધૂળે ધૂળ લઈ જા.”
“મારી હતી તેજમતૂરી.”
“તો તેં કૂડું કાં લખાવ્યું?”
“હું અહીં ફોજ ઉતારીશ.”
“તો અમે કળશિયો ભરીને ઊભા રે’શું.”
વાણિયો ગયો. અને થોડે મહિને ફોજ ઊતરી. કેવી ફોજ ઊતરી?
ઉહા દળ આવિયો સુલતાન, ઝબકી રહી સારી જાન,
મેંગલ ઘટા ફોજાં મેલ, ઉલટા સમુંદર જ્યું ઉખેળ.
બેવટ હયદળ જળબોળ, ખેવટ ધૂંધળો ખગોળ,
આયો દલેસર અણવાર, સોરઠ નમાવા સરદાર.
હૂબક તોપ તાલી હીંક, ઝૂઝે કોણ ઝાલે ઝીંક,
કટકે રાજ નમિયા કેક, અણનમ મોખડો છે એક.
એ સુલતાને હાથીઓથી ભરપૂર હોજો મોકલી. જાણે સમુદ્રમાં ભરતીના લોઢ ઊછળી રહ્યા! જાણે જળપ્રલય થવા બેઠો! આકાશે જાણે. આંધી ચડી. તોપોની ગર્જના ચાલી. એની સામે કોણ ઝૂઝીને ટક્કર ઝીલે? એના સૈન્ય સામે કંઈક રાજ્યો નમી ગયાં. ન નમ્યો એક મોખડોજી.
ઘોઘા દિશા બાંધી ઘેર્ય, ફોજ ફરહરી ચહુ ફેર્ય,
બહાદુર મોખડે સુન બાત, અડપ્યો રાખવા અખિયાત.
રૂઠ્યો ભૂપ ત્રાંબક રોડ્ય, મારૂ બોલ મૂછાં મ્રોડ્ય,
‘નર હું મરધરાકો નાથ, સામો કોણ છે સમરાથ?’
‘અમસું કોણ જીતે આજ, લોપાં સાત પતસા લાજ!’
‘ભડ હું મોખડો અણભંગ, ઝટકે મચાડું રણજંગ.
‘દુશ્મન લડે જો રહું દેખ, લાજે શાલવાહન લેખ!
‘મોરે અભેવન કુલમાંય, ચડિયો ચકાવે ખગ સાહ્ય.’
સુલતાનની સેનાએ ઘોઘાની આસપાસ ઘેરો ઘાલ્યો. ચોપાસના રસ્તા બંધ કર્યા. મોખડાજીએ સમાચાર પેરંભમાં સાંભળ્યા. એનો કોપ ફાટી
