ઢેઢ કન્યાની દુવા
જમાઈ બહુ કપાતર મળ્યો છે. બાઈને મારી મારીને અધમૂઈ કરે છે. દુઃખની મારી દીકરી અાંહીં ભાગી આવેલી. વાંસેથી એને તેડવા આવ્યાં તે અમે ન મોકલી, એટલે ઘેલાશાના કાઠી ઘોડે ચડીને આવ્યા, તે હમણાં જ દીકરીને ઘોડે નાખીને બરવાળે ઉપાડી ગયા બાપુ ! મારી પારેવડી જેવી દીકરીનું શું થાશે ? અમારા ઢેઢુંના કોઈ ધણી ન મળે ?”
'અમારા ઢેઢુંનો કેાઈ ધણી ન મળે !' એ વેણ જુવાન આતાભાઈના કલેજા સોંસરું પેસી ગયું.
“તારા ધણી બાપુ છે, રો મા.” એમ કહીને એણે નેાકરોને હુકમ કર્યો : “મારી ઘોડી હાજર કરો.”
પોતે હથિયાર ધરીને નીચે ઊતર્યો. ઘેાડીને પલાણ નાખવાની વાટ ન જોઈ.
ઉપર ચડે, ત્યાં ગઢમાંથી બાપુ અખેરાજજીએ સાદ કર્યો: “ભાઈ, ઊભો રહે.” આવીને બાપુએ ઘોડીની લગામ ઝાલી લીધી. દીકરાનું બાવડું ઝાલ્યું. અખેરાજજીને એ એકનો એક દીકરો હતો. દરબારનો બુઢાપો હતેા.
કુંવર બોલ્યા : “ બાપુ, અત્યારે મને રોકો મા, આ ઢેઢની છોકરીને અને મારે છેટું પડે છે. એ કહે છે કે અમારે કોઈ ધણી નથી.”
“ બાપ, તુંથી જવાય નહિ, ફોજ મોકલું.”
“ ના, બાપુ, મારે એકલાને જ જાવું છે.”
“ બેટા, એકલા ન જવાય, દુશ્મનો કયાંક મારી પાડે.”
“ બાપુ, છોડી દ્યો. આપણે રાજા : વસ્તીનું રક્ષણ કરવા આપણે જાતે જ ચડવું પડે.”
“ના, મારા બાપ! આખું કટક જાય, પણ તું નહિ. તું હજી બાળકો છો.”
