<poem>
દુર્ગ પાડી કૂપ પૂરે, બેલ ફુલ ઝાડ ચૂરે; સુરે કીએ કામ પ્રાન, હરો ચોકી જંનકો; ચંપા કેરે ઝાડે ચડ્યો, સબકું ત્રાસ પડ્યો; એસો કિયો નાદ જેસો, કાટકો જું ઘંનકો; સામળ કહે બડાઇ, રાબનકું રાવ થાઇ; ભયો એસો કામ નામ, ટાર્યો અશોક વંનકો. ૬૩ દશકંધ રીશે ભર્યો, ક્રોધ બોત મંન ધર્યો; કર્યો મહા કોપ, બાસે નીસીવે જાયેગો; ધાયે સૂર સીખ દિયો, કપિવર ઘેર લિયો; કિયો ઘન ઘોર સોર, બોત માર ખાયેગો; અક્ષયકુમાર રાય તંન, ઓરહી પ્રધાન જંન; તન ટુક ટુક કરે, કોન સહયા થાયેગો; સામળ કહે શીખ થોડી, બાળીએ જુ બાગ તોડી; કોડ પહોંચાય તેરો, કીયો એસો પાયગો. ૬૪ હસી હનુમંત ઉઠ્યો, ગાજતો ગયંદ છૂટ્યો; ઉઠો બત્રાડી સૂરપુર, લીયો સબ અંકકું; કોટિકું વલુર મારે, કેતે એક ચીર ડારે; ડારે સબ ઘરનકું, કિના છેક રંકકું; સબકો સિરદાર જાનિ, ધસી ગ્રહે ચર્ણ પાની; પહાણપેં પિછાર છાર, ઝીક નિઃશંકકું; સામલ કહે એક ગયો, નાસીને જો જિતો રહ્યો; ધાઇ મળ્યો રાબનસેં, બેથો ધડ લંકકું. ૬૫ પ્રધાન પુત્ર પ્રજાળ્યો, આપ ક્રોધ ચિત્ત આણ્યે, માનો મહા તાત આપ, હાથ મૂછ ઘાલિયે; કહેતે ધાતે કોટી જોધ, અંતરમેં આનિ ક્રોધ; શોધ લેકે ધાયે જાઓ, જીવતેકું ઝાલિયે; નાલ ગોલા બાન છુટે, રીશ કરી સુર રુઠે; ઉઠે હે હનુમાન જાન, સીખ સબ આલિયે; કહેતેમેં પકડ લીયો, રાબન હાથ જાય દિયો; કીયો એણે કેર વેર, આપનકો વાળિયો. ૬૬
