પૃષ્ઠ:Ravan Mandodari Samvad.pdf/૫

<poem>

ચાલ્યા ચતુરસુજાણ, બાણ સાંધી અતિ રીશે; મૃગે કર્યો પોકાર, ચિત્ત અતિ નાંખી ચીસે; મૃગ-ધાઓ ધાઓરે લક્ષ્મણા, નિકટ મોત આવી મળ્યું; કવિ-શૂળી સમું સંકટ થયું, જવ સ્વર સીતાએ સાંભળ્યું.

દોહરા. સીતા-દેવર ! દીનપણું કર્યું, સત્ત્વર શૂરા થાઓ; હૃદે નામ લઇ રામનું, વીરા વારે ધાઓ. લક્ષ્મણ-સીતા શે સમજો નહિ, એહ વાત નવ હોય; રંજાડે જે રામને, જુગમાં જન્મ્યો ન કોય. કવિ-સ્ત્રી બુદ્ધે સીતા થયાં, પરઠી પાપે પેર; સીતા-રામ રહે જો રણ વિષે, તો ઘરુણી રાખું ઘેર.

ચોખરો. બોલ વાગ્યા બહુ બાણ બિહામણા, દિલ થકી દુઃખ અતિ આણિ દાવો; ધનુષ ગ્રહી ધીર ધાયો ઘણું ધસમસ્યો, કામિની વાત થકી ક્રોધ કહાવ્યો; દુષ્ટ રાવણ નવ દિલ થકી રીજિયો, લાગ પામ્યો પોતે ફેર ફાવ્યો; કુડથી કાપડી વેષ વપુએ ધર્યો, માંગવા મધુગરી તરત આવ્યો. ૨૯

દોહરા. રાવણ-આપ હે ઇશ્વરી આ સમે, મધુગરી ભર ધર પ્રેમ; ભુખ્યો તરશ્યો વન ભમું, ઇશ્વરનો ધરું નેમ. ૩૦ સીતા-સતી કહે જતી સુણો, પતિએ પરઠી આણ; રતિ રતિ ચરણ ચલે નહિ, જોગી મનમાં જાણ. ૩૧

ચોખરો. કહે પછી કાપડી બુદ્ધ કરી બાપડી, પાવડી ઉપર પાગ મેલો; રા-ભુખ લાગી ઘણી આવિયો તમ ભણી, સીત સતિ શાણી તુજવાસ વેલો; કવિ-બાઇએ તોરણે આવવા કારણે, પારાણે પોષાવા પગ મેલ્યો; જોરથી ઝાલિયાં ખંધપર ઘાલિયાં, રોળિયાં રોષે ને રણે રેળ્યો. ૩૨

છપ્પો. સીતા-હાહાકાર કરી પડી, રે પાપી રે દુષ્ટ; સતીપર કુદૃષ્ટિ કરી, ધિક્ ધિક્ તારી બુદ્ધ;