આખી ગીરનાં પશુધારીઓ ઘાસને અભાવે પશુ હાંકીને દેશાવર જવા
હાલી નીકળે છે.]
રાત અંધારી મેહ ઝડ, શેરી સાંકડિયાં,
હાથવછૂટી સાયબા ! ખવજો વીજળિયાં.
[રાત્રિ અંધારી છે. મેહની ઝડીઓ વરસે છે. ને આ શેરી સાંકડી છે. અને હે પતિ ! તમારા હાથમાંથી હું છૂટી પડી ગઈ છું, તો મને વીજળીને ઝબકારે ગોતી કાઢજો ! ]
વીજળી ! તું વેરણ થઈ, મેહુલા ! તું ય ન લાજ,
મારો ઠાકર ઘર નહિ, મધરો મધરો ગાજ !
[હે વીજળી ! તું મારી વૈરિણી બની છે. મેહુલા ! તને પણ શરમ નથી. તું આજે ધીરે ધીરે ગાજ. કેમકે મારા પતિ ઘેર નથી. તારી ગર્જના થકી મારી વિપ્રલંભ–વેદના વધે છે.]
[ મુમલ નામની એક કચ્છી રબારીની પુત્રીને સિંધના કો’ માલધારી સુમરાની સાથે પ્રીતિ બંધાયેલી હતી. દેશમાં દુષ્કાળ પડવાથી સુમરો ઢોર લઈને માળવા તરફ ઊતરી ગયો હતો. એ વિજોગવેળાની એક રાત્રિએ ઝબકીને મુમલ કહે છે કે “હે સુમરા ! કામળો ઓઢીને હું સૂતી હતી તેમાં મને સુંદર સ્વપ્નું લાધ્યું, કે જાણે મારા મલીર (ઓઢણું)
પર મેહ વરસે છે, ને ભેખડે ભેખડે લીલવરણું સૌંદર્ય છવાઈ ગયું છે,
