ધર આષાઢ ધડૂકિયા મોરે કિયો મલાર;
રાધા માધા સંભરે જદુપતિ જગ ભડથાર!
ખળહળ વાદળિયાં વચે વીજળિયાં વળકંત;
રાધા માધા કંથ વિણ ખણ નવ રિયણ ખસંત.
અને પછી પલટો મારીને ગજગતિ-છંદ ઊપડે :
વ્રજ વહીં આવણા જી! કે વંસ બજાવણાં !
પ્યાસ બુઝાવણાં જી! કે રાસ રમાવણાં !
વળી અવાજ ત્રીજો પલટો ખાય :
રંગ રાસ રત ખટ માસ રમણાં, પિયા પાસ બુઝાવણાં!
આષાઢ ઝરણાં ઝરે અંબર તપે તન તરુણી તણાં;
વિરહણી નેણાં, વહે વરણાં, ગિયણ વિરહી ગાવણાં
આખંત રાધા, નેહ બાધા, વજજ માધા આવણાં !
સ્ત્રીગીતોમાં ઋતુસાંદર્યનું વર્ણન નથી, ઋતુ-દર્દનું વર્ણન છે, સ્ત્રીની કલ્પના બારીક ચિત્રાંકન નથી કરતી, પણ કોમલ હૈયું નિચોવે છે, કાલાવાલા કરે છે, અસહાયતા પુકારે છે, એકલતાની વેદના દાખવે છે, દષ્ટાંત લઈએ : [૨. રા. ભા. ૩ ]
શ્રાવણ તો સરવડીએ વરસે,
ઝીણા ઝીણા મેવલિયા વરસે
વાલા મારા તોય મરું તરસે
આવો હરિ રાસ રમો વાલા !
અથવા તો
શ્રાવણે સોળ સજ્યા શણગાર
કે આંખડી ન આંજીએ રે લોલ !
