“વિગતવાર આખી ચડાઈ વર્ણવી આપો.” સતા જામે વજીરને કહ્યું.
“ઝાઝી વિગતો તો કશી છે નહિ, ને હવે ઉતાવળ પણ શી છે ?”
લોમા ખુમાણની હાજરી છે ત્યાં સુધી વિગતોમાં ઊતરવાની હોંશ દબાવી રાખી વજીરે વાત ઉડાવી.
“એ શરમાળ માણસ છે, નહિ કહે. લ્યો, જામ રાજા, હું જ ચર્ચી દેખાડું.” એમ કહી લોમા ખુમાણે જે પારાયણ માંડી તેમાં પોતે જ એક વીરરૂપે રજૂ થયા, બાકીના બધા ઠીકઠીક, તેમની તો ક્યાં ક્યાં ભૂલો થઈ તે જ રમૂજ સાથે વર્ણવી બતાવ્યું.
જેસા વજીરને કંટાળો આવ્યો. એણે બે-ત્રણ વાર રજા માગી.
“કોઈ દિવસ નહિ ને આજ જાતે જનમારે શી ઉતાવળ આવી ગઈ ?” સતા જામે મર્મ કર્યો.
“થાક લાગ્યો છે.”
“થાક ઉતરાવવાની ખેવના હોત તો કાંઈ અમે વર્ષો સુધી કરેલી માથાકૂટને તમે ઠોકરે થોડી મારી હોત ? આપા લોમા ખુમાણ, જાણો છો ને ?”
“જાણતો ન હોઉં એમ તે કાંઈ બને, બાપા ! પણ હજી ય ક્યાં ઘાણ બગડી ગયો છે ? નગરના રાજાના રૂદામાં સાચો પોરહ હોય તો જેસા વજીરને આજે ય શું થાકોડો ઉતારનાર ન મેળવી દેવાય ?”
“ના, એને તો ધોળાં બાસ્તા જેવાં લૂગડાં પહેરવાં છે. એને થાક ઉતારનાર નથી જોતું – ધોણ્ય કાઢનાર ધોબણ જોવે છે. બુઢ્ઢો કદી ય કબૂલ નથી કરવાનો.”
આ મશ્કરી આડે દિવસે નહોતી ગમતી. આજે જેસા વજીરનાં નયનોમાં તેજની ટશરો ફૂટી રહી. એણે વધુ ને વધુ અધીરાઈ અનુભવી : “મને કૃપા કરીને રજા આપો.”
“જાવ, દોડી લ્યો ત્યારે !”
રાજમહેલથી વજીર-મેડી સુધી આખી બજાર પાર કરવાની હતી.
