“મળ્યા છો ?”
“રૂબરૂ તો મળવા મને કોઈએ દીધો નહોતો. પણ કચેરીમાં ધારીધારીને નિહાળ્યા હતા.”
“ક્યારે આવેલા ?”
"બે વરસ પર.”
“શેની કચેરી હતી ?"
“જામનગરના જામ સતાજીનો નજરાણો લેવાની.”
"સતાજી ! નજરાણો !”
“આપના સુલતાની રૂપિયા સાથે જામે એની ‘કુંવરી’ પરણાવી તે દિવસે.”
“કુંવરી ! હા, હા, કુંવરી, હવે યાદ આવ્યું.” બે વર્ષ પૂર્વેના બાળ મુઝફ્ફરને એ કચેરીની આ એક જ વિગત યાદ રહી હતી, કેમ કે એમાં બાળકને રમૂજ પડી હતી. સતા જામે સુલતાની રૂપિયાની સાથે ખૂમચામાં મૂકેલો ‘કોરી’ નામનો નાનો રૂપા-સિક્કો મુઝફ્ફરની સ્મૃતિમાં રમી રહ્યો.
“આપે એને ટંકશાળનો હક્ક નવાજેશ કરેલો.” લોમા ખુમાણે યાદ કીધું.
“સાચે જ ? ઓહો, ત્યારે તો એ મને... હાં, એ આંહીંથી કેટલા દૂર છે ?”
“ઢૂકડા જ છે.”
“એ પણ ત્યારે તો, મને મદદ કરશે. સોરઠનાં માણસો અહેસાન ભૂલતાં નથી એવું મેં ચારણોની પાસેથી સાંભળ્યું છે.”
"બધાં જ રૂડાં વાનાં થઈ રહેશે, સુલતાન ધણી ! આ સોરઠ તો આપની જ છે. આપ તો અમારાં હાડ-ચામડીના ધણી છો.”
“કોઈ વિશ્વાસઘાત તો નહિ કરે ને ?"
“વિશ્વાસઘાત ! સોરઠની ધરાનો કોઈ જણ્યો કરે ? તો તો ધરતી રસાતાળ જાય, ધણી !”
“તમે ખબર જાણ્યા છે અમદાવાદના મામલાના ?”