૧૬૬ બહુ યેાજી હમે ધનુષ્યની પણછે, જે ભ્રમરાલી તે રડી, કરુણારવથી દટાયલી, દુ:ખ ભારે રતિને અનુસરી. “ ધરીને તન ચારુ ઉડીને, રતિદાયે પિક ચેાજી ઘેા કરી,
(C (C (2 CC ઃ (C ‹ થઈને સતી અગ્નિમાં પડી, સ્થિતિ તે અંક વિષે કરૂં ફી, 22 પ્રિય ! જયાં હમને ન લાભવે સ્વ કે વસી સુરસુંદરી. (C સંસ્કૃત સાહિત્યની કથાઓ “ અધ રંગી જ વામ પાદ આ, સ્મરતાં દારુણુ ઈંદ્ર આપને, ‘ નિસર્યાં પ્રભુ ! આપ, એહને કરી આવી, પ્રિય ! રંગી દ્યા હવે. ૧૯ CC મધુરૂં વદવે સ્વભાવથી પટુતા હૈની જગે પ્રસિદ્ધ છે. પ્રણમી પ્રિય ! જેહ પ્રાર્થિયા પરિર્ભા ધ્રુજતાં અનુભવ્યા, વિજને રતિસાખ્ય જે વળી, સ્મરતાં જાય બધી ધૃતિ સરી. ૧૭ વિલસે હજી પુષ્પભૂષણા, મમ અંગે ધરીયાં સ્વહસ્તથી રતિદક્ષ ! હમે; છતાં ય હું, તમ એ ચારુ વધુ ન નીરખું ૧૮ CC ૧૫ પ્રિય ! હું હમને અનુસરૂં, શિર તે યે વચનીય આ રહ્યુંઃ પતિના વિહે જીવી શકી, ક્ષણ જોકે, તપ અહા રિત. ૨૧ “ ધરવાં ક્યમ અંત્ય ભૂષણા, પરલેકે જઇ જ્યાં વસ્યા હમેા, 44 તન જીવન ખેઉએ યહાં, અણધારી ગતિએ પ્રભુ!! ગયાં. ૨૨ “ કરતાં ઋજુ આણુને હમે, ધરીને આપ નિજાકને વિષે, ૬ વદતા હસીને વસત શું, સ્મરૂં છું વક્ર વિલેાકનેા હજી. ઃ ૨૬ રચતા કુસુમેાથી આપને, મધુ ! સન્મિત્ર ગયા કઈ હવે? અથવા હર કૈાપવતિથી, ગતિ પામ્યા નિજ મિત્રની નથી ? ૨૪ પછી તે ન સ્વરે ઉરે, ગરલે લિપ્ત શરે હણ્યા યમે, દુઃખી એ રિત આગળે વપુ, કૃતિ દેવા મધુએ પ્રકાશÑયું. નીરખી મધુ, રાઇ એ અતિ, પીંડતાં કુચ કુટી ય છાતી; દુઃખડાં સ્વજનાગ્ર, સૌ છતાં ઉધડયાથી જ કમાડના થતાં. દુઃખી આમ તિ વસંતને, વદી નોઁા ! બનીયું શું મિત્રનું ? “ પવને ઉડી જાય ભસ્મ આ બહુરંગી તમ મિત્રની જ હા ! અધુના સ્મર ! ઘેા જ દન, અતિ ઉત્કતિ છે વસંત આ; દયિતા પ્રતિ પ્રીતિ અસ્થિરા, સુદે તેા જનપ્રીતિ સુસ્થિરા. જગ સા સુરદાનવેા સહ રહી સાથે મધુએ (હમારા) ધનુ શ, કરીયુ; કેરી જ્યા,૨ કુસુમેા કેમલ ખાણ ત્યાં છતાં. ૨૯ ૨૭ CC ૨૮ (C Gancો, પા થી આge Portal ખિસતંતુ ૨. (< (( ૧૬ ૨૦ ૨૩ ૨૫
