રાજા — (બેસેછે).
શકું૦— (લજિજત બેસી રહેછે.)
પ્રિયં૦— મહાભાગ ! તમારા બંન્યોનો પરસ્પર અનુરાગ પ્રયક્ષ દેખાય છે તો પણ સખીનો સ્નેહ મને બહુબોલી કરી બોલાવે છે.
રાજા— ભદ્રે ! સંકોચ મા રાખ, કહેવાનું તે ન કહ્યાથી પસ્તાવો ઉપજાવે.
પ્રિયં૦— પોતાના દેશમાં વસનારાં પીડિતજનની આરત રાજાએ હરવીએ એનો ધર્મ છે.
રાજા— એથકી બીજો.
પ્રિયં૦— આ અમારી પ્રિય સખી તમારે ઉદ્દેશે કામથી આ અવસ્થાંતરને પોંતી છે તો, એના જીવિતનું અવિલંબે રક્ષણ કરવું તમને ઘટે છે.
રાજા— ભદ્રે ! એ માગવું તો પરસ્પર છે, અવશ્ય તમારો મારા ઉપર અનુગ્રહ જ છે.
શકું૦— (પ્રિયંવદાની સામું જોઇ) અંત:પુરને વિરહે ઉત્કંઠિત એવા રાજર્ષિને ખેાટી કરવે શું ?
૨ાજા—
સુંદર નેનાળી, હૈડે વસનારી !
હેડું તારામાં આસક્ત મારૂં –સુંદર૦
એમ છતે જો બીજું કંઈ વિચારે,
ઘવાયો છું કામે વળી પાછો થાઉં-સુંદર૦ ૫૧
અન૦— રાજાઓને બહુ વલ્લભા હોય છે એવું સાંભળ્યું છે તેથી વિનંતિ કરવાની કે આ અમારી પ્રિય સખીને માટે એનાં સંબંધીજનો દુઃખી ન થાય તેવી રીતે એને નિભાવવી.
રાજા— ભદ્રે ! બહુ કહે શું ?
સ્ત્રિયો મારે બહૂ તો એ પ્રતિષ્ઠા બે થશે ભલી;
સમુદ્રવસ્ત્ર શી પૃથ્વી સખી તમારી આ વળી. ૫૨
સખીઓ— હવે અમે નિશ્ચિંત થયાં.
પ્રિયં૦— (આંખનો અણસારો કરી) અનસૂયા ! આ ઉત્સુક મૃગબાળક આણીકોરે દૃષ્ટિ માંડીને પોતાની માને ખોળેછે, ચાલ, એને એની માતા સાથે ભેગું કરીએ.
શકું૦— (વ્યાકુળ થઈ) અરે હું અશરણ છું, તમો બેમાંથી એક તો અહીં રહો.
