શકું૦— તાત ! વંદન કરૂંછું.
કણ્વ— વત્સે !
ધણીની માનિતી થાજે શર્મિષ્ઠા તો યયાતિને;
ચક્રવતી પુત્ર રાજે જેમકે પૂરૂ તેણિને.
ગૌતમી— ઋષિવર્ય ! એ વરદાનજ છે, આશીર્વાદ નહિ.
કણ્વ— અહીં અમણાંજ હોમ અાપ્યો છે, એ અગ્નિની પ્રદક્ષિણા કર.
- (શકુંતલા પ્રદક્ષિણા કરે છે કે કણ્વ વેદની વાણી જેની વાણીએ )
ચારે કોરે વેદિને સ્થાન જેનાં,
હવ્યજ ગંધે પાપનો નાશકર્ત્તા;
સમિધકને દર્ભ વેર્યાછ એવા,
વૈતાનાગ્નિ તે કરો તૂં પવિત્ર. ૬૭
પુત્રી ! હવે તું ઊભી રહે.(ક્રોધે ડોળા ફેરવી) શારંગરવાદિ ક્યાં ગયા?
શિષ્યો— (આવીને) આ અમે અહિં છિયે.
કણ્વ— આ તમારી ભગિનીને માર્ગ દેખાડો.
શારંગરવ— અામ અામ, બાઈ !
કણ્વ'—–હો હો પાસેનાં તપોવનવૃક્ષો !
પિધા વિનાનાં રહ્યાં તમે જો પિયે ન પાણી પેલે,
મંડન ગમતાં ૫ણે નવ મોડે એક કળી અતિ હેતે;
ફૂલ થવાના સમા ઉપર તો જે વળિ બહુ હરખાએ,
શકુંતલા તે આજ્ઞા માગે ઘેર ધણીને જાએ. ૬૮
વનવાસે બંધૂપણે, વૃક્ષે આજ્ઞા દીધ;
લહૂ એહવો કોકિલે, હળવો ટઉકો કીધ. ૬૯
અંતર તો બહુ રમ્ય થજો કમળેથિ ભર્યાં સર તેહવડે,
સૂરજકીરણ ઉષ્ણ ધટો રુડેિ છાયતણાં વળિ વૃક્ષ ભડે;
પદ્મ પરાગસિ ધૂળ ઉડો અનુકૂળ મરૂત સુમંદ વહો,
વિઘ્ન નડે નહિ કોઈ તુને તુજ મારગ તે સુખરૂપ રહો. ૭૦
ગૌતમી— બેટા! સ્વજ્ઞાતિજન પ્રમાણે સ્નેહ દેખાડનારી જે વનદેવતા તેને નમન કર !
શકું— (નમન કરી અહી તહીંફરી) સખી પ્રિયંવદા ! આર્યપુત્રનાં દર્શનની
