કણ્વ— વત્સે ! સાંભળ–
દિગંત પૃથ્વી સપત્નિ સાથે રળિયે રહી ચિરકાળે.
દૌષ્યંતી એકલયોદ્ધો સુત પરણવિશ વળિ વાલો;
રાજ્યકુટુંબનો ભાર એહને સોંપિ આપશે જયારે
ભર્ત્તા સાથે ફરી મુકિશ પગ આશ્રમમાં આ ત્યારે. ૭૯
ગૌતમી— બેટા ! જવાને વાર થાય છે તો પિતાને પાછું જવાને કહે.
(કણ્વને) એ તો વારે વારે બોલ્યા કરશે. તમેજ હવે પાછા વળો.
કણ્વ— બેટા ! મારે અનુષ્ઠાનનો કાળ જાય છે.
શકું૦— (વળી ભેટી) તાત ! તપશ્વર્યાએ શરીર છેક લેવાઈ ગયુંછે મારે લીધે વળી કંઈ પણ કષ્ટિત થશો નહિ.
કણ્વ— (નિશ્વાસે)
શમશે શેક શિપેરે બેટી તુજ પૂર્વ ચરિત નિરખતાં;
ફેંક્યા બલિકણ તેં તે કુટિને દ્વારે પડેલ ઊગંતા. ૮૦
જા હવે સુખરૂપ થાઓ તને માર્ગ.
સખીઓ— રેરે, વનોની પેલીપાસ ગઈ શકુંતલા !
કણ્વ— (નિશ્વાસે ) અનસૂયા ! પ્રિયંવદા ! ગઈ તમારી સહચરી; શોક ટાળી આવો મારી પાછળ.
સખીઓ— શકુંતલા વિના શૂન્ય જેવાં તપોવનમાં અમારાથી કેમ અવાશે ?
કણ્વ— (ખિન્ન થયલો અહીં તહીં ફરી વિચારી) સ્નેહને લીધે એમજ દેખાય; પણ શકુંતલાને તેના પતિને ઘેર મોકલી દીધાથી હું નિશ્ચિંત થયો.—
કન્યા ખરે પારકું ધન આમ,
એને વળાવી પણનારધામ;
આજે થયો અંતરસ્વચ્છ જેમ,
સોંપીદિધે થાપણ પાછિ તેમ. ૮૧
