મધુ૦— મને ધરી રાખ કે ઊંચે પગે ઉભી રહી મોર તોડી લેઉં કામદેવને પૂજવાને.
પર૦— પૂજાનું અરધું ફળ મને મળે તો.
મધુ૦— કહ્યું ન હોત તો પણ મળવાનું જ હતું.
પર૦— આપણ બેઉનો જીવ એકજ છે, માત્ર શરીર જૂદાં છે (મોર તોડેછે) આ મંજરી બરાબર ભરાઈ નથી તો પણ ડીટાં માંથી છૂટી પડવે સુગંધી અાપે છે (અંજલીપુટ કરી.)
મનેાહર મોર તું અરપ્યો, છે મેંતો અાજે,—
રતિપતિને કહું લીધ ધનુષ કર, સાંતરો જેહ વિરાજે;
કંથ પ્રવાસીની જુવતીને લક્ષ્યે, પાંચમાં અધિક તું થાજે.–મનો ૧૦પ
કંચુકી— (ઝટ પડદો ખસેડી ક્રોધમાં) મા કર એમ. ઓ અજાણ ! દેવે વસંતનો એ ઓચ્છવ બંધ રખાવ્યો છતે તું મોર કેમ તોડે છે ?
બેઉ— અાર્ય ! ખમા કરો, ખમા કરો.
કંચુકી— નથી સાંભળ્યું તમે ? વસંતના વૃક્ષોએ તથા એને આશ્રયે રહેનારાં એ દેવની આજ્ઞા પાળી છે તે.
અાંબે મંજરિ નીકળે બહુ થયૂં તોએ ન બાઝે રજ,
ફુલો સદ્ય થશે દિસે કુરૂબકે રેહે કળી તેમજ;
કોકીલો શિશિરે ગયે ગદગદ કંઠેથિ કાઢે સ્વર,
ખેંચી સંવરતો શકે સ્મર વળી ભાથેથિ આર્ધો શર. ૧૦૬
બેઉ— નથી સંદેહ રાજર્ષિનો મોટો મહિમા છે.
કંચુકી— થયું તે થયું, ફરીથી તેમ ન કરશો.
બેઉ— શાં નિમિત્તે ભર્તાએ વસંતનો ઓચ્છવ બંધ રખાવ્યો છે તે અમને કહેવું અાર્ય !
કંચુકી— શું અહીં તમારે કાને નથી આવ્યો શકુંતલાને કાડી મુકવાનો લોકાપવાદ ?
બેઉ— અંગુઠી જડી એટલું જાણિયે છિયે.
કંચુકી— અંગુઠી દેખતાંજ સાંભરી આવ્યું દેવને કે તે પૂર્વે મારીસાથે છાની પરણીછે ને મેં વિસ્મૃતિયે તેનો ત્યાગ કીધો; તેવારથી
