તોએ ત્યાં તો ગુરૂ જેવાં માન યોગ્ય ગુરુશિષ્યે વારે વારે
ઊંચે શબ્દે કહ્યું ઊભી રેહરે; તે આ૦
ત્યારે ફરી વળી તેણે કઠિણ નિર્દય હુંને આકળી અરપી
દૃષ્ટિ અાંસુ ભરી જેહરે; તે આ૦
સખા !
આ સ્વપ્ન કે માયા કહું શું વળી ભ્રાંતિરે–
કે ફળ તેટલું જ દેનારું હતું પુણ્ય તે, પામવું વહેલુંજ શાંતિરે. –અા૦
સુખ તે ગયું તે ગયું નાવે ફરીથી ખરે, આશા છેક પડી ભાંગિરે. –આ૦
વિદૂ૦— તું નિરાશ ન થા. વીટી જડી છે માટે શકુંતલાનો પણ સમાગમ થશે.
રાજા—(અંગુઠીને નીહાળી) અરે તું પણ અસુલભ સ્થાનેથી ભ્રષ્ટ થઈ એ શોક કરવા જેવું છે.
સુચરિત અંગુઠી સ્વલ્પજ તારૂં,
ફળથી તે જાણીએ જેમકે મારૂં.
નહિ તો અરુણનખસુંદર તેની,
અાંગળીએથી પડીજાએ શેની ? ૧૧૨
વળી,
શોભિતી અાંગળી કોમળ રૂડી.
એવો તજી કર તું પાણીમાં બૂડી.
લેખે અચેતન તો ગુણને ન કાંઈ,
એ કેમ મુજથી પણ પ્રિયા છંડાઈ! ૧૧૩
ચેટી— અા ચિત્રેલી રાણી (દેખાડે છે)
રાજા–(નઈ) હજી કાંઈક ભાસ આવ્યો છે.
જે જે સારૂં ન ચિત્રમાં, તે તે ખોટૂં તાંહિ,
પણ તેનૂં લાવણ્ય તો, આવ્યું રેખામાંહિ. ૧૧૪
ચેટી— (વિદુષકને) આ લે હું આવું ત્યાં લગી.
રાજા— હું જ લેઉં.
સાક્ષાત્ પ્રિયા તજિ કને ઉભિ આવિ પેલે,
ચિત્રેલિ આ બહુજ માનું હું માનમેળે.
મૂકી નદી જળભરી દિઠિ માર્ગમાં ને
ઈચ્છૂં સખા લળિલળિ મૃગતૃષ્ણિકાને. ૧૧૫
