વિદૂ— (સ્વગત) લેખણી મંગાવી છે તે હવે હું ધારૂં છું કે લાંબી દાઢીવાળા તાપસોનાં ઝુંડ ચિતરી કાઢી પાટી પૂરી ભરી નાખશે.
(ચિત્રને જોઈ) હાથની અાંગળીએ મોડું ઢાંકી અત્યંત બીતી હોય
તેવી કેમ ઊભી છે વારૂ ? (નિહાળીને) હા સમજ્યા, આ પેલો
દુષ્ટ ભ્રમર પુષ્પપરસને લોભે તેનાં વદન કમળને વિટલાયાં કરે છે.
રાજા— ત્યારે એ લુચ્ચાને વારની.
વિદૂ— રાજા દુષ્ટને દંડ કરનારો તું છે તે તુંજ તેને વાર.
રાજા— યોગ્ય છે રે ફુલવેલી પ્રિયાના અતિથિ ! તું અહીં તહીં ઉડવાનો શ્રમ કેમ કરે છે ?
એ જુવે વાટડી, રાગી તારી ભ્રમરી –ટેક.
ફૂલની ઉપર બેઠી છતી તરસી પણ,
નથી રે વિના તૂં પીતી મધુ ખરી. એ૦ ૧૧૬
તું મારી અાજ્ઞા નથી માનતો ? સાંભળ–
અણચુંથાયેલૂં નાનું ઝાડ તેનું
કુંપળ તે સમૂં ચારૂ સોતું એવું
રતિતણે વળી ઓચ્છવે ચુમેલું
હળવું પ્યારિનૂં હે અલી ખરે તું
અધરબિંબ જે તેહને અડીશ,
કમળગર્ભમાં બંધ હૂં કરીશ. ૧૧૭
વિદૂર— (સ્વગત-હસીને) એને તો ગાંડું લાગ્યું છે (પ્રગટ) ઓ ! ખરે ચિત્ર છે આ તો.
રાજા— શું એ ચિત્ર છે? વયસ્ય ! સાક્ષાત્ છે એમ જાણી તલ્લીન થઈ, દર્શનનો લાવો લેતો હતો પણ તેં સ્મૃતિ કરાવી તેથી મારી પ્રિયા પાછી ચિત્રમાં આવી રહી.
ચેટી— (આવીને) રાણી રસ્તામાં મળ્યાં તેણે કહ્યું કે ચિતરવાનું સાહિત્ય હુંજ લેઈ આવું છું.
રાજા— વયસ્ય ! દેવી આવે છે, ચિત્રને બીજે ઠેકાણે મૂક.
વિદૂ૦— તું પોતાનેજ મૂકની.
ચેટી બીજી— જય જય દેવ !
રાજા— તેં માર્ગમાં દેવીને દીઠી કે ?
ચેટી— મળ્યાં હતાં પણ મારા હાથમાં પત્ર જેઈ પાછાં વળ્યાં.
