“ હા, અમારે શું ? જુવો તમને તો એક કાગળ આપ્યો છે. પણ
વહુ પણ જોઈએ તેવી મળી છે. ટપાલવાળો ભુલમાં ભાઈનો કાગળ
મને આપી ગયો અને મેં ભુલમાં ને ભુલમાં મ્હારો જાણી ફોડ્યો. જુવો,
આ વહુએ કેવી પાક્કી છે ? એનાં મૂળ ઉડાં છે. બાયડીઓના સ્વભાવ
તમે ભોળા ભાયડાઓ ન સમજો. અમે સમજીએ. આજથી આટલું
ભાઈને ફોસલાવે છે તે અગાડી જતાં કેવી નીકળશે ? ભાઈ એને વશ
આટલા થઈ ગયા છે તેનું તો ઠેકાણું એ નહી ર્હે અને અમે સઉને વશ
થઈ જઈશું. સસરા સાથે પણ ભાઈને કાગળ લખવાનું ચાલે છે.
૨જવાડાના લોક કેવા લુચ્ચા છે તે તમે જ મને તે દિવસ ક્હેતાં હતા.
વળી ઈંગ્રેજી ભણેલું માણસ કોઈનું નહી. વખત આવ્યે પોત પ્રકાશે.
આજ તો તમે કમાઓ છો - તમારું ચાલે ને મ્હારું રાજ્ય હોય તેને સટે
આ તો ઉલટી જ કથા છે ! એ ભાઈનો તમને વિશ્વાસ !”
દયામણે મ્હોંયે આ ભાષણ નીકળ્યું જોઈ શેઠ નરમ થયા અને બોલ્યાઃ “વારુ, પણ તેમાં આટલું બધું શું ?” પાસેના કાગળો વાંચવા જોઈએ જાણી ગુમાનને ખાતર વાંચી બો૯યાઃ “ આ કાગળોમાં એવું શું છે જે – હોય એ તો જવાન છોકરાં જરી લખે ગાંડું ઘેલું.”
“એમ કેમ ? એ ભાઈના હાથમાં બધું સોંપો છો તે પછી મ્હારા ધનની શી વ્હલે–ને મ્હારી શી વ્હલે – થવાની તે કંઈ વિચાર કર્યો ?"
“એટલું જ કેની ?”
“તે એ ઓછું છે ? – તમારે મન તો કાંઈ નહીં હોય ! ” વારું – વારું – એ તો થઈ ર્હેશે ” કરી ગુમાનને હસાવી પટાવી રમાડી બારી ઉઘાડી શેઠ બ્હાર ગયા.
આણી પાસ સરસ્વતીચંદ્રના મનમાં કુમુદસુંદરી રમી રહી હતી અને લગ્નનો દિવસ પાસે આવતો જાણી આનંદમાં ર્હેતો. પિતાના વ્યાપારનો ધણીરણી પોતે જ થઈ રહ્યો હતો અને પિતાનું દ્રવ્ય સ્વેચ્છાએ ખરચે તો કોઈ ના ક્હે એવું નથી તે પોતે જાણતો. પરંતુ ચંદ્રલક્ષ્મીને [૧] તેનાં માબાપ પાસેથી તેમ જ લક્ષ્મીનંદન પાસેથી અલંકાર અને ઘણુંક દ્રવ્ય મળેલું હતું અને બધો મળી તે સંચય લાખેકના સુમારનો હતો. સરસ્વતીચંદ્ર વયમાં આવતાં આ સર્વે તેના હાથમાં આવ્યું હતું અને પિતાના દ્રવ્યને જો અડકવા કરતાં ચાલતાં સુધી પોતાના જ આ દ્રવ્યમાંથી વ્યય કરતો. વાલુકેશ્વરની ટેકરી ઉપર પિતાના બે ત્રણ બંગલા હતા તેમાંથી એક બંગલો એને સાંપવામાં આવ્યો હતો. આમાં અગ્રભાગે એક પ્રધાનખંડ [૨] હતો તેમાં કાંઈ
