આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
- “મેના રટે પ્રભુ આજ ! મહારાજ ! રંક મેના રટે તમપાસ ! - ધ્રુવ.
- “શૂર પુરુષ તે હાથ ધરે જે નહીં એકલી તરવાર! મહારાજા૦
- “શૂર પુરુષ તે હૃદય ધરે જે નહીં કેવળ અંગાર ! મહારાજા૦
- '*[૧]“શંખ ધરે રિપુ–હૃદય-વિદારણ જે ત્રિભુવનનો નાથ, મહારાજા૦
- '*“ભક્ત-હૃદયની સાંત્વન કાજે પદ્મ ધરે તે હાથ. મહારાજા૦
- “લાત ખમી હરિ ભૃગુની હૃદયમાં સિદ્ધ થયો ક્ષ્માનાથ, મહારાજા૦
- “અવનિ વસી અવતાર ધર્યા ને વેઠ્યા યુગવ્યવહાર; મહારાજા૦
- “મેના જેવી અબળા નારી તે પણ પાળે કાળ, મહારાજા૦
- “દેવા મણિ પ્રભુકરમાં એણે તપ તપ્યું છે નવ માસ, મહારાજા૦
- “એ હરિકેરા ભક્ત તમે છો – એ મેનાના નાથ: મહારાજા૦
- “તેજસ્વી છો તેને ક્ષમાનો કોણ દીવો ધરનાર? મહારાજા૦”
આ વાક્યે રાજાને નિદ્રાસ્ખલિત કર્યો. તેણે પાસું ફેરવ્યું. રાણીનું ગાયન વાધ્યું.
- “સામંતશિરના મુકુટમણિથી પદપાવડી સોહાય, મહારાજા૦”
રાજાએ આંખો ઉઘાડી – જાગૃત થયો. રાજા રાણીનું મુખ જોવા લાગ્યો.
- “એમ મણિધર પર ભાર ક્ષમાને અચળ ટકાવો ક્ષ્માનાથ ! મહા૦”
રાજા ચમક્યો – રાણીના ખોળામાંથી માથું લઈ લીધું – બેઠો થયો. એનાં નેત્ર-આકાશમાં ધૂમકેતુ ઉદય પામ્યો. રાજાનો ચિત્તવિકાર ચતુર લલના ચેતી ગઈ અને જાતે ચ્હડાવેલા વિષનો ઉતાર જાતે આરંભ્યો.
- “અબળા જાતિ નથી અધિકારી સિંહાસનની પાસ, મહારાજા૦
- “કોમળ રસની હું અધિકારી, કોમળ જાચું પ્રભાવ ! મહારાજા૦”
ગાનયોગ્ય હાવભાવનું નાટ્ય કરતાં રાજા સામા હાથ જોડતી - રાજાના વિશાળ મેઘ જેવા વક્ષ:સ્થળમાં મુખચંદ્ર ધપાવવા લાગી -
- “હાથ જોડી કરી ઉર ઉઘાડું, વનિતા માગે આજ, મહા૦”
રાજા રાણીનું મુખ ઉચું કરી તેમાંથી હવે શું વાક્ય નીકળે છે તે સન્મુખ દૃષ્ટિ કરી સાંભળવા – જોવા – લાગ્યો. રાણીની વાગ્ધારા અસ્ખલિત ચાલતી રહી.
- “શાસ્ત્રવિશારદ પીયુ ! દેજો જી શૂર ધીર રસિક શૃંગાર. મહા૦”
- “યુદ્ધ-વિશારદ પીયુ! સ્હેજો જી, રાખી ક્ષમા, રસબાણ! મહા૦”
રાજાના વિચાર પોતાના અંગમાં આકર્ષતી લીન કરતી અંગના, પોતે હરાવી દીધેલી સેના ન્હાસતી ન્હાસતી સ્વસ્થ થવા પામી બળવતી થવા
- ↑ *આ રચના અન્યસ્થળથી જડેલી છે.
