બંગલામાં પ્રવેશ કરવાનાં બે બારણાં હતાં. પાછલું બારણું ઘરનાં નોકરીચાકરોને વાપરવાનું હતું. એ ઊઘડ્યું અને ઘરની કામવાળીએ બન્ને જણાંને પૂછ્યું : “કોનું કામ છે ?”
“અમારે બહેનને મળવું છે.”
“અત્યારના પહોરમાં ? બાઈનું મોં મલકાયું.
“કેમ ?” શામળને કશું સમજાયું નહીં. સવારના આઠ બજી ગયા હતા. કારખાનાની લાંબી લાંબી ચીસો પડી, અને લાખો માબાપો ધાવણાં છોકરાંને પણ ફગાવી દઈ કામે ચડ્યાં, તેને બે કલાક થઈ ગયા હતા.
“બહેન તો સૂતાં છે. દસ વાગ્યે જાગશે. અગિયાર બજ્યા પછી આવજો.”
શામળ અને તેજુ પાછાં વળ્યાં. તેજુ ચિંતવવા લાગી :પોતાની સ્વપ્નની પરી પ્રભાતની શીતળ લહેરખીઓમાં કેવા સુખથી સૂતી હશે ! એનું શરીર કેવી લહેરથી ઢળેલું હશે ! મારા સરખી અનેક ગરીબ છોકરીઓને સ્વપ્નમાં મળવા જતાં હશે એથી જ શું થાક્યાંપાક્યાં એને આટલે મોડે સુધી સૂવું પડતું હશે ? કેવાં ભાગ્યશાળી ! મેં પરભવ પુન્ય નહીં કર્યા હોય એથી જ મને એકેય દા’ડે સવાર સુધી ઊંઘવાનું મળ્યું નહીં. ચાર વાગ્યે મિલની વીસલની ચીસ પડે એટલે મારે તો ઊઠવું જ રહ્યું.
ઘેર જઈને પાછાં બન્ને અગિયાર બજ્યે આવ્યાં. બેઠકના ખંડમાં વિનોદબહેન પ્રભાતના રંગની ભળતી કેસરી સાડી પહેરીને બેઠાં છે. આંખમાંથી પૂરું ઘેન હજી ઊડ્યું નથી. ઘેરી ઘેરી, સ્વપ્નઘેરી આંખો.
“કેમ શામળજી ! આ તમારી તેજુ ? ઓહો, આવી દૂબળી ?”
મિલની હાડપિંજર-શી મજૂર-કન્યા, અને સૌંદર્યના કેફમાં ચકચૂર મસ્ત માંસલ આ કુબેર-કુમારી : બન્ને પરસ્પર નીરખી રહ્યાં.
