સુંદર લાગે છે ! તમારામાં કશી રસિકતા જ નથી. મારે એ સંસ્કાર તમને આપવા જોશે, શામળજી !”
“જી હા !” શામળ દબાયેલ સ્વરે બોલ્યો.
“ને તમે તેજુને મળવા આંહીં અવારનવાર આવતા રહેશો ને ?”
“જરૂર, જરૂર.”
“ને કોઈક દાડો કોઈક વાર હું હાજર હોઉં ત્યારે આવજો, હાં કે ?”
“જી, ભલે.”
“મારાથી ડરશો ના, હો,” એણે કોમળતાથી કહ્યું, “તમને તમારા મૂલ્યનું અરધુંપરધુંયે ભાન નથી.”
એ વેળા સુમિત્રાબાઈ તેજુને લઈ ઉપર આવ્યાં, બોલ્યાં :
“બહેન, એને તો કશું જ કામ આવડતું નથી, પણ આપ શીખવવાનું કહેતાં હો તો સીવવા-સાંધવાનું સોંપીએ.”
“વારુ, ને એને પગાર સારો આપજો હો. તને ગમશે કે, તેજુ ?”
“હા બેન !” તેજુના મોંમાંથી માંડ અવાજ નીકળ્યો. એણે આજે પરીના કંઠ-ઝંકાર પહેલી જ વાર સાંભળ્યા. આંધળાની આંખોએ જાણે પહેલી જ વાર તારલિયાળી રાત દીઠી. તેજુ પોતાના મનને પૂછતી હતી કે પોતાને આ સોણું તો નથી આવ્યું ને ? એના મોંમાં આભારના શબ્દો પણ નહોતા.
“સારું ત્યારે ! આવજો તેજુ, આવજો શામળ ! મારે નાહવા બેસવું છે.”
“જયજય વિનોદબહેન !” શામળે હાથ જોડ્યા, “પેલી દિત્તુભાઈ શેઠને ઠેકાણે આણવાની વાત આપ ન વીસરતાં, હો !”
તેજુને લઈને શામળ ચાલ્યો. વારંવાર એની નજર પોતાના કાંડા પ૨ જતી હતી. જાણે હજુ કોઈ કોમળ હાથની આંગળીઓ એ કાંડાને જકડી રહી છે.
