“હં – પસ્તાવાનાં બે આંસુ પડાવીને પછી પાણી પાણી કરી નાખ્યો તુંને. ખરુંને, ઉલ્લુ !”
શામળનો પ્રાણ ઊંડાણમાં ઊતરી ગયો. એણે જોયું કે આ મનુષ્ય ભીમાભાઈ જેવો પોચો નથી. આ છે કાળમીંઢ.
ફિકર નહીં. અહીં જ મારી આસ્થાની ને મારા ધર્મોત્સાહની કસોટી છે. હું જરા ચાતુરીથી કામ લઈશ. એવો નિશ્ચય કરીને એણે ચલાવ્યું : “એ લોકો મારા પર ભારી ભલાઈ રાખે છે, હો ભાઈ !”
“એમાં કાંઈ જ શક નથી મને.”
“ધર્મપાલજી સાચે જ બહુ ભલા પુરુષ છે.”
“તે હશે; પણ અલ્યા, તું એને કાને મારી કશી વાત તો નથી ફૂંકી દેતો ને ?”
“ના, ના, એવું તે કંઈ હોય ?”
“તો ઠીક, મારે તને ચેતવવો હતો. તું તારે ખુશીથી સરગની નિસરણી ચડવા માંડ, બચ્ચાજી; ફક્ત અમને ગટરિયાઓને ગટરમાં જ છાનામાના પડ્યા રહેવા દેજે, ભાઈ ! તને યાદ છે ને, કે હું એ ધરમપાળના ઘરનાં રૂપાનાં ઠામડાં ઉઠાવી લાવેલ છું.”
“શું કહો છો તમે ?” શામળ ચમક્યો.
“કેમ તને ખબર નથી ? તે દિવસ મેડી ઉપર શું ત્યારે હું એટલી બધી વાર હજામત કરતો હતો ?”
“અરેરે, પણ ધર્મના ઉપદેશકના ઘરમાંથી તમે ઠામડાં ઉઠાવ્યાં ?”
“કંઈ વાંધો નહીં, યાર !” બબલો હસ્યો, “એના ઘરમાં છલોછલ ભરેલું છે, એને કંઈ એના પગારમાંથી નથી ખરચવાં પડતાં નાણાં.”
“ત્યારે ?”
“એની બાયડી છે પૈસાવાળાની છોકરી. તેં આટલુંય ન જોયું કે એવો રાજમહેલ શું ધરમપાળે પગારમાંથી ચણાવ્યો હશે ? પગ પૂજે એની બાયડીના. આ શહેરના મોટા કરોડપતિની દીકરી છે, દોસ્ત ! ધરમપાળને શી ફિકર છે ?”
