“હું ધર્મપાલજીને ઘેર વીણાબહેન કને ગઈ’તી. એ તમારા પર વહાલ રાખે છે ખરાં ને, તેથી જ એને કહેવા ગઈ’તી.”
“શું કહેવા ?”
“એના બાપાજીને વીનવવા કે શામળભાઈને રજા ન આપે.”
“પછી ?
“મારી વાત સાંભળીને વીણાબહેન તો રડી પડ્યાં. તમારાં તો એણે કેટલાં વખાણ કર્યાં ! એણે કહ્યું કે બાપાજી શામળભાઈને પાછા નહીં રાખે ત્યાં સુધી પોતે જંપીને બેસશે જ નહીં.”
“સાચેસાચ, તેજુબહેન ?”
“સાચે જ, ભાઈ ! પણ ત્યાં તો વીણાબહેનનાં બા આવ્યાં. એણે મને ઠપકો દીધો. મારા પર એ બહુ જ ખીજે બળ્યાં. કહે કે મારી છોકરીના કાનમાં ઝેર રેડવા શાની આવી છો ? એણે મારું કશું જ સાંભળ્યા વિના મને ઘરબહાર કાઢી મૂકી.”
તે પછી લાંબી લાંબી ચુપકીદી ચાલુ રહી. આખરે તેજુએ જ કહ્યું : “મેં એ ભૂલ જ કરી છે, ભાઈ ! હવે તો આપણે પોતાથી જ બધું કરશું.”
આખી રાત શામળે જાગરણ કર્યું; એક ઝોલુંય એને ન આવ્યું. ગોદડીમાં એનો તપેલો દેહ લોચ્યા કરતો હતો. એના અંતઃકરણમાં પ્રથમ તો વિશ્વબંધુ – ધર્મસમાજના ભક્તો સાથે સંગ્રામ જામ્યો. પછી એના વિચારો વિનોદિની તરફ વળ્યા.
એને – એ મારી જીવનદેવીને હું શું કહીશ ?
વિનોદિની વિશેના ચિંતને એના રુધિરના કણેકણમાં નવા દીવડા
