શરમાતા ના.”
અક્કલ કામ ન કરે એવી ભાતભાતની વાનીઓ ઉપર શામળે અક્કલને જરી પણ તસ્દી આપ્યા વગર મોંના સંચાને જ વહેતા મૂકી દીધા. ખાતો ખાતો એ એક જ વિચાર કરતો જાય છે કે આવી વાનીઓ ખાવાથી શું આ દિત્તુભાઈના જેવી દેહકાંતિ પ્રાપ્ત થતી હશે ખરી ? હું એના જેવો રૂપાળો બની જાઉં ખરો ?
ખાવાનું ખતમ થયા પછી દિનુભાઈએ શામળને ‘નંદનવન’નો આખો પ્રદેશ દેખાડવા માટે ચક્કર લગાવરાવ્યું. ગામડિયા ખેડૂતના પુત્રે ઘરઆંગણે તો દીઠેલાં માત્ર બબ્બે બળદને કોસ ખેંચાવી ખેંચાવીને થતાં બેત્રણ વીઘાંનાં વાવેતર; અહીં તો એકરોના એકર જમીન યંત્રોથી ખેડાઈ, પવાઈ, ફળફૂલે લચેલી દેખી. પાણીના ધોધ પાડતા વરાળ-પંપો ચાલતા હતા. ઇરાન, ચીન અને સ્વિટ્ઝર્લાન્ડથી પણ મંગાવેલા ફૂલના રોપા હતા. તબેલામાં પચીસ પાણીદાર ઘોડાની માવજત થતી દીઠી. આટલા બધા ઘોડા કેમ ? દિત્તુભાઈએ કહ્યું : “આ બધા મારા રેઈસ-હૉર્સિઝ (શરતના ઘોડા) છે.” શામળ છક થઈ ગયો. સાચી ફતેહનાં એણે અહીં દર્શન કર્યા.
એકાએક કોઈ ઘોડાના ડાબલા સંભળાયા. દિત્તુભાઈની આંખો ચમકી. એનાં નેત્રમાં દીપ્તિ રમી રહી. એણે બૂમ પાડી : “ઓહો, વિનોદબહેન આવ્યાં !”
રસ્તા પર રમત કરતો અશ્વ અંદર આવ્યો. અસવારે દિત્તુભાઈ સામે હાથ ફરકાવ્યો. લગામ ખેંચીને એ સ્ત્રી નીચે છલંગી. ઘોડાને ફરાસે દોરી લીધો.
એ એક તરુણી હતી. એના કેશ લલાટ પર રમતા હતા; એના ગાલો ઉપર તંદુરસ્તીની લાલી નૃત્ય કરતી હતી, એની ફૂલેલી છાતી વાયુમાં લહેરિયા લેતા ભરપૂર સરોવર સમી હાંફી રહી હતી; એના બદનનો મરોડ એના લાવણ્યને બહલાવી રહ્યો હતો.
આવું જોબન શામળે પહેલી વાર જોયું. તેજુના હાડપિંજરની
