આવે છે. રસ્તે લૂંટાયા, બેકાર ભમતા હતા, ભૂખે મરતા હતા.”
“અરર !” વિનોદિનીના કંઠમાં અનુકંપાના ઝંકાર ઊઠ્યા.
પોતે એક ખુરશી પર બેઠી. સામી ખુરશી બતાવીને શામળને કહ્યું : “બેસો તો !” ને પછી એ સાહસ-પ્રસંગના તેમ જ શામળના જીવનના ઊલટપાલટ સવાલો પૂછવા લાગી. શામળની આખી જિંદગી એણે ઉકેલી લીધી. પછી વળી કંટાળીને એ પોતાના દિત્તુભાઈની સંગાથે તે રાત્રિની ગરબા-પાર્ટી તેમ જ ટેનિસ ટુર્નામેન્ટની ગુફતેગુએ ચડી ગઈ. દરમિયાન શામળની આંખોને એ તરુણીના સૌંદર્યની મહેફિલ ઉડાવવાનો અવસર મળ્યો.
કલાકોના કલાકો સુધી એને નીરખ્યા કરવી, એની મુખમુદ્રાં તથા દેહલતાની એક એક રેખા ઉકેલ્યા કરવી, એના હોઠ ઉપર પલકારા મારતા હાસ્યને તેમ જ એની આંખોમાં ખેલતી ચપળતાને ચોરી ચોરીને જોયા કરવાં; એથી વધુ આનંદની ક્રિયા જગત પર બીજી કઈ હોઈ શકે ?
ત્યાં તો નોકર જમવા તેડવા આવ્યો. શામળને આ તરુણીની નિર્દય આંખો સામે ફરી વાર પોતાનું બુભુક્ષિતપણું ઉઘાડું કરવાની ઇચ્છા નહોતી. તેથી એણે રજા માગી.
“કાલે પાછા આવો.” દિત્તુભાઈએ પોતાનાં જુલફાં પંપાળતાં કહ્યું, “આપણે તમારું નક્કી કરી નાખીએ.”
“ભલે, આવીશ,”
“એનો શો ઉપયોગ કરવાના છો, દિત્તુભાઈ ?” વિનોદિનીએ પૂછ્યું.
“આપણા ઘોડાની માવજત કરવાનું એને ગમે છે.”
“નહીં !” સુંદરીએ સત્તાવાહી અવાજ કાઢ્યો, “આવા શક્તિવંત જુવાનને શું છાણિયો બનાવવો છે ? એનામાં તો અનેક શક્તિઓ ભરી છે. પ્રથમ તો એ કેટલો દેખાવડો છે !”
શામળનું મોં લાલીમાં ડૂબ્યું. એનાં પોપચાં નીચાં ઢળ્યાં. જાણે એ તરુણીની દૃષ્ટિની શારડી એના અંતરમાં છેદ પાડી રહી હતી.
