“તું મને ક્યાં લઈ જાય છે ?”
“તમારે ઘેર.”
“ના, મારે કોઈ ઘર નથી. મને આ સામેની હોટલમાં લઈ જા !”
પાસે જ આલીશાન સરદાર-બાગ હોટેલ હતી. નીચે ઓફિસ હતી.
શામળે જઈને કહ્યું : “આ બાઈને માટે આજની રાત પૂરતો એક ઓરડો જોઈએ છે.”
“તમારાં શેઠાણી છે ?”
“ના રે, બાપ !”
“તમારે પણ જગ્યા જોઈએ છે ?”
“ના, હું એને મૂકીને ચાલ્યો જવાનો છું.”
નામઠામ નોંધાવી, ચાવી લઈ એ મુકરર કરેલા ઓરડામાં મૃણાલિનીને લઈ ગયો. એ ત્યજાયેલી કન્યા ત્યાં ઓરડામાં પલંગ પર ઢળી પડીને માથાં પટકી, ધ્રુસકે ધ્રુસકે છાતીના ટુકડા કરવા લાગી. એને હિસ્ટીરિયાનું ફિટ આવ્યું. ગામડિયા શામળે આજે પહેલી જ વાર હિસ્ટીરિયા જોયું. એ ડઘાઈ જ રહ્યો. આવો સુકોમળ દેહ અંદરખાનેથી શું આવી વેદના ભોગવે છે ! ઊર્મિઓનાં આટલાં ઘમસાણ સામે એ ટક્કર લઈ શકે છે ! એ ગૌર-ગુલાબી સૌંદર્યની સૃષ્ટિનો ઉપલો પડદો ચિરાતાં અંદર શામળ ભયાનક રોગને સૂતેલો ભાળ્યો.
એના મોં પર પાણી છાંટી, શુદ્ધિમાં લાવી, શામળે આજીજી કરી : “બાઈસાહેબ, હવે ભલાં થઈને શાંત પડો.”
“હું શાંત શી રીતે પડું, ઓ ભાઈ ! મારું જીવન નંદવાઈ ગયું. મને કોઈ ઊભવા નહીં આપે. મારી જોડે લગ્ન કરવાના એના કોલ ઉપર દોરવાઈને હું આટલે સુધી ફસાઈ પડી. હવે મારા આ શરીરને લઈને હું ક્યાં જઈશ ?”
“બાઈસાહેબ, હું એને જઈને સમજાવું છું. મેં એક વાર એનો જીવ બચાવેલ છે. કદાચ એ મારી વાત કાને ધરશે.”
“કહેજે, એને કે હું તો મરીશ, પણ એ રાંડ ચૂડેલનું ગળું ચૂસીને
