‘જી ! તો મારે શું લખવું ?’
‘હું એ પણ તમને કહેતો નથી, તમને મોકળા રાખવા માગું છું. તમને ઠીક લાગે એ લખો, અને ખૂબ લખો.'
આ ખંધા દેશસેવકનું એક જ લક્ષ હતું ; તેને સ્થાનભ્રષ્ટ કરવા મથનાર વ્યક્તિઓ અને સંસ્થાને હલકી પાડવી ! નહિ, દેશદ્રોહના દેખાવ વગર એ બંનેને ઉથલાવી પાડવાં ! પરાશરની આાંખ અને હૃદય ઉઘાડાં હતાં.
‘અને જરૂર પડ્યે પૈસાની ચિંતા ન રાખશો.' વિજયરાયે બેવડી જાળ ઓરાઢી. પૈસો પ્રેમને - અરે પ્રભુને પણ ખરીદી લે છે !
પરાશરને પૈસાની આ જ ક્ષણે જરૂર હતી. છતાં ધનનો તિરસ્કાર - ધનના પ્રદર્શનનો તિરસ્કાર તેના હૃદયમાં એટલો તીવ્ર બની ગયો હતો કે તેણે તરત જવાબ આપ્યો :
‘હું પૈસાની લાલચે કશું જ કરતો નથી.’
‘એ હું જાણું છું. ભાસ્કર મને કદી કદી તમારી વાત કહે છે...’
એક પટાવાળો દોડતો આવ્યો. પટાવાળાનો ભભકદાર પોશાક ખાદીનો જ હતો. તેણે કાર્ડ વિજયરાયની પાસે મૂકી દીધું.
'સર લતીફ ! આ મુસ્લિમ લીગવાળા પણ મને છોડતા નથી. બેસાડો, હું આવું છું.' વિજયરાયે કહ્યું. ઘણા મોટા માણસો અને તે પણ સામા પક્ષવાળા - પોતાને મળવાને આવે છે એમ દેખાડવાનો પ્રસંગ આવે ત્યારે ભલભલા સજ્જનોને પણ હર્ષ ઉત્પન્ન થાય છે.
‘હું રજા લઉં ત્યારે.' પરાશરે કહ્યું.
‘હા, તમને પાછા બોલાવીશ, કેમ ભાસ્કર ! તું ક્યાંથી ? થિસિસ હવે ક્યારે પૂરી કરે છે ?'
વિજયરાયે ઊઠતાં ઊઠતાં પોતાના પુત્રને દીવાનખાનામાં આવતો જોઈ પૂછ્યું.
‘પેલા ગ્રેજયુએટ બાઈ આવ્યાં છે.' ભાસ્કરે કહ્યું. ‘તારી પસંદગી હોય તો બસ, નીમી દીધાં માનજે. જરા સર લતીફ આવ્યા છે તેમને મળી લઉં.’
‘ત્યારે નિમણૂકનો હુકમ મોકલાવી દેશો ?’ ભાસ્કરે પૂછ્યું.
‘હા, હા.' કહી વિજયરાય ઓરડીની બહાર નીકળ્યા. પરાશરને ખભે ભાસ્કરે હાથ મૂક્યો, અને તેને પોતાની ઓસરી તરફ ઘસડવા માંડ્યો. ઓરડાની બહાર શોભના ઊભી હતી.
‘હું હવે જઈશ.’ પરાશરે કહ્યું.
